Kirkjuritið - 01.01.1939, Síða 9

Kirkjuritið.
Þakkir og kveðjur.
3
ing í líkingu við hið gamla ávarp postulans: „Þakkið jafn-
an Guði, föðurnum, fyrir alla hluti í nafni drottins vors
Jesú Krists“.
Rödd liðna tímans er aldrei einhljóða. Þar renna ávalt
saman fleiri raddir, oft hinar ólíkustu og sízt allar eyrum
vorum jafn-geðfeldar. Eins og á bylgjum ljósvakans
herst oss til eyrna, þar sem vér nú stöndum á sjónarhæð
áramótanna, meðal annars svo ldjóðandi hoðskapur: „Yð-
ar afbrot eru mörg; vðar frálivarfssyndir miklar“. Og hver
er sá á meðal vor, sem ekki verði að taka það ávarp sem
lil sín talað? Það er meira en sorglegt, að liið útlíðandi
ár, sem oss var af Guði gefið sem náðarár, sem vaxtar-
ár í öllu góðu, sem framsóknarár til sífelt meiri full-
komnunar, skuli eftir alt saman hafa orðið oss syndar-
ár. Og þó geri ég ráð fyrir, að þeir séu ekki fáir yðar á
meðal, sem í byrjun ársins lögðu upp á hinn nýja áfanga
lífsleiðar sinnar með það áform lifandi í sálu að kosta
einlæglega kapps um, að framganga i ótta drottins og að
reynast trúir köllun sinni, stundlegri og eilífri, jarðneskri
og himneskri, i þeirri öruggu vissu, að þá mundi liam-
ingjuleiðin vísast fundin. Því að öllum er oss það ljóst,
að fyrsta skilyrði þess, að vér finnum hamingjuleiðina, er
ávalt eitt og hið sama, að vjer höfum Guðs föðurlega vilja
fyrir augum sem æðstu mælisnúru fyrir breytni vorri lil
hugsana, orða og verka að dæmi frelsara vors, Jesú. En
svo hafa efndirnar ekki orðið hetri en þetta, að rödd liðnu
daganna verður til þess að saka oss um tregðu og tómlæti
í stundun köllunarverks vors, um vanræktar skvldur, um
ónotaðan eða illa notaðan náðartíma!
En þegar vér leiðum lniga vorn að þessu, hve áfátt oss
var í ýmsum greinum og hve mikið brast á, að vér mint-
umst þess heits, sem vér ef til vill unnum Guði vorum
himneska föður á ársins morgni, en efndum svo illa, og
jafnframt minnumst þess, hversu Guð gekk ekki í rétt-
lætisdóm við oss þrátt fyrir afbrot vor og vanrækslusynd-