Kirkjuritið - 01.01.1939, Qupperneq 12

6
Jón Helgason:
Janúar.
óvissra atvinnuhorfna, vegna heilsubilunar sjálfs sín eða
einhvers vandabundins, vegna holsárs í hjarta yfir ástvina-
missi á liðna árinu. Getur nú nokkur yðar allra litið aftur
fyrir sig yfir þennan siðasta árs-áfanga æfileiðar sinnar,
án þess að kannasl við, að hann hafi, ef hann er ekki því
blindari, þrátt fyrir alt, séð margan vott miskunnar Guðs
og trúfesti við sig á árinu? Megum vér ekki öll minnast
sólskinsstunda fró dögum þessa árs, ekki aðeins fyrir
augað heldur og fyrir hjartað, stunda, er sál vor vermdist
af kærleiksyl frá Guði? Og þótt stundum kunni að hafa
dregið fyrir sól gleðinnar, þá var það eigi vottur þess, að
Guð hefði ekki alt af jafnt munað til miskunnar sinnar og
trúfesti við oss börn sín. í mörgum tilfellum máttum
vér segja: Það var ekki Guð, sem gleymdi niér, heldur ég,
sem gleymdi Guði, þvi fór sem fór. Hefði hann fengið að
ráða, þá hefðu vonbrigðin áreiðanlega orðið minni og
raunastundirnar færri. Og jafnvel þótt vér gætum með
sanni sagt, að drottinn liafi blandað beisku í bikar æfi-
kjara vorra, þá fer því svo fjarri, að það bafi verið vottur
þess, að Guð hefði snúið við oss bakinu, að miklu fremur
mætti skoða það sem miskunnarvott af hans liálfu í því
skyni að draga oss enn nær sér. Og þótt þetta dyljist oss
enn, þá kemur sú stund vonandi, fyr eða síðar, er vér sjá-
um og skynjum, að einnig raunastundirnar, sem hann
sendi oss, voru einmitt votlur miskunnar Guðs og trúfesti.
Lítum vér í annan stað til þjóðarliags vors, þá er ekki að
efa, að margur maðurinn hefir lagt út á brautir ársins með
allmikinn kvíða i sálu vegna afkomu ])jóðar vorrar, á þess-
um erfiðu tímum, sem yfir standa. Því að þrátt fyrir alt
sundurlyndið og flokkadrættina, deilurnar og úlfúðina,
sem með þjóð vorri ríkir, og keniur hér sem annars stað-
ar svo miklu illu til leiðar, þá viljum vér þó í raun og veru
allir eitt og hið sama þjóð vorri til handa: Að hagur henn-
ar megi blómgast. Fyrir þvi gátum vér ekki varist áhygna
hennar vegna, er vér lögðum á stað.
En livað sem því nú líður, með livaða huga vér lögðum