Kirkjuritið - 01.01.1939, Síða 42

Benjamin Kristjánsson:
Janúar.
36
11.
Endurvakningin kom eins og vorleysing. Hún kom,
þegar frelsisþráin tók að flæða inn í hugina. Og þessi
Iiræring vatnsins var fyrst og fremst andleg, orðin til fyr-
ir hugsjón þess, sem glatað var, en vinna skyldi. Þannig
bendir Jónas Hallgrímsson bæði til fornaldarinnar og
framtíðarinnar og snýr orðum sínum í dynjandi eggjun.
Þessi blíði fegurðardýrkandi gat einnig blásið í storm-
lúðurinn og sagl:
„Veit þá engi, að eyjan hvíta
á sér enn vor, ef fólkið þorir
Guði að treysta, hlekki að hrisla,
ldýða réttu, góðs að bíða?
Fagur er dalur og fyllist skógi,
og frjálsir menn, þegar aldir renna.
Skáldið hnígur og margir í moldu
með honum búa, en þessu trúið.“
Þannig fara miklar hræringar af stað. Það verður að
hyrja á því, að yrkja þær inn í hugina. Þær fara af stað
eins og hugsjónir, sem vér verðum að trúa á, til þess að
vér förum að vinna að þeim. Og þetta er það, sem gerist
með hinni íslenzku þjóð. Hún fer að trúa á frelsið, ekki
aðeins, að frelsið hafi í för með sér æðri lífshamingju,
lieldur einnig hinu, að unt sé að öðlast það. Þjóðin verður
samhuga um það, að sjálfstæði landsins verði að endur-
heiinta og jafnframt vaknar löngunin til að rífa sig upp
úr ófremdarmókinu. Þjóðin fær ákafa löngun til að hefj-
ast handa með að ryðja og rækta landið, og byggja hér
upp likamlega og andlega menningu. Alt þetta vaknar
samhliða frelsisvoninni og er við hana tengt.
En það voru mörg baráttuár framundan. Árið 1874
sást reyndar fyrsti dagroðinn á tindunum, enda taka þá
hjörtun að brenna og það er horft móti vaxandi degi:
„Islands þúsund ár
voru morgunsins húmköldu hrvnjandi tár,
sem hitna við skínandi sól“.