Kirkjuritið - 01.01.1939, Blaðsíða 56

50
G. E.: Fcrð um Snæfellsnes.
.íanúar.
prestshjónununi, j)vi að innilegri gestrisni og hlýju en hjá l)eim
mætir maður óvíða.
Guðsþjónustan fór svo fram eins og áætlað var, en ekki var
j)ar margt í kirkju, 30—40 manns á að gizka. Kirkjan var vel
upplýst og hefir verið mikið endurbætt nýíega, svo að hún er
nú einkar vinhlýtt guðshús, og ánægjulega stund áttum við þar.
Næsta dag var lagt af stað að Helgafelli, og komu prestshjónin
með okkur, enda var prestsfrúin organleikarinn j>ar. Nú var
komið blíðskapar veður og jærrir, svo að allir voru að hey-
þurk, og fátt manna kom til kirkju, eitthvað um 30 manns.
Þorgeir bóndi á Iielgafelli og kona hans tóku okkur mjög
vel, enda bekti ég gestrisni þeirra frá fyrri tímum. Að lokinni
guðsþjónustu var kaffi drukkið, og svo aftur haldið til Stykkis-
hólms með prestshjónin. Því næst var haldið af stað heim á leið,
því að sökum rigninganna var vegurinn ófær að Sethergi, en þai'
var meiningin að hafa guðsþjónustu næsta dag, ])á síðustu.
Þegar komið var suður yfir fjall, að Vegamótum, dvaldi ég
þar, meðau félagi minn fór aflur út i Staðarsveit til ]>ess að heim-
sækja deyjandi mann, sem hann var beðinn að koma til daginn
áður, en ekki vansl tími til vegna þess, hve ilt var yfirferðar og
miklar tafir vð árnar.
Að Söðulholti, en þangað var ferðinni heitið þann dag, kom-
um við því ekki fyr en kl. 11 um kvöldið. Næsta dag héldum við
svo til Reykjavíkur.
Þrátt fyrir óhepnina með veðrið hafði ég mikla ánægju af
ferðinni, að vísu sá ég minna af fegurð landsins en ég hafði
vonast eftir að sjá, en vini og kunningja er jafn gaman að lita,
þó misjáfnt sé veður.
Þungt lell mér að heyra það, að ríkisstjórnin kvað meina
þeim bændum, sem mesta trygð hafa tekið við Miklaholtskirkju
og vilja láta grafa sig þar í kirkjugarðinum, að hyggja þar litla
kapellu eða líkhús á sinn eigin kostnað, er kirkjan nú er flutt
|)aðan. Þetta er ófær og óheyrð meinbægni, sem ekki má láta
óátalda, enda óskiljanlegt, af hverju það stafar, að mönnum sé
meinað að byggja sér kapellu á þeim stað, sem þeim er sérstak-
lega heilagur staður. Til eflingar kirkjulífi er það eklci.
Að lokum vil ég þakka félaga mínum, Sigurði Vigfússyni, fyr-
ir sainvinnuna og boðskapinn, sem hann flutti og ég veit að
náði dýpri tökum á áheyrendum en prédikanir mínar, sem ég
þó vona, að hafi orðið einhverjum til gleði og gagns.
Einnig vil ég þakka prestunum, kærum vinum minum, l'yrir
móttökurnar heima hjá þeim og ástúð alla, og konum þeirra.
En sérstaklega þakka ég mínum gömlu söfnuðum fyrir þá ástúð