Kirkjuritið - 01.12.1940, Qupperneq 36

358
Kristleifur Þorsteinsson:
Nóv.—Des.
hélt alla þá tíð hinum gamla vana að sækja vel kirkju.
Það sagði séra Guðmundur mér á sínum efri árum, að
með þeim fámenna söfnuði hefði hann átl margar á-
nægjustundir. Þar ríkti samheldni og eining, og þar mátti
hann eiga víst að fara ekki erindisleysu, því að söfnuð-
urinn lét það eklci hregðast að vera kominn á kirkjustað-
inn á réttum tíma.
Á mínum ungdómsárum þóttu það helgispjöll að vinna
á sunnudögum nema aðeins þau heimilisverk, sem elcki
urðu umflúin. Þótt kappsamlega og livíldarlítið væri
unnið að heyskap alla virka daga, snertu menn ekki við
því að snúa flekk á sunnudegi, nema því aðeins að um
langa óþurka væri að ræða, en þó ekki fyr en búið var
að lesa húslestur og syngja fyrir og eftir. Víða var föst
regla að byrja liúslestur á sama tíma dags. Á heimili for-
eldra minna var þess stranglega gætt að hyrja söng til
lesturs, þegar klukkan sló ellefu fyrir liádegi. Áður en
klukkan sló var húið að taka til sálmana og finna lest-
urinn. Mátti engu skeika frá ])essum forna vana. Þótl
til gesta sæist, var það ekki látið neinu raska. Þegar þeir
voru búnir að gera vart við sig, var þeim boðið inn til
þess að lilýða lestri, eða því sem þá var eftir af lestrin-
um. Minnisstætt er mér það frá bernskudögum, þegar
skagfirzkir bændur, sem voru í skreiðarferðum á Suður-
nes, komu á heimili foreldra minna, þegar áning þeirra
bar upp á sunnudag, til þess að hlýða lestri. Tóku þeir
þá að sér sönginn. Þótti það nýbreytni og skemtun. Hefi
ég lýst því nokkuð á öðrum stað. Ég minnist Skagfirðing-
anna í þessu sambandi þvi til sönnunar, að heimilisguðs-
dýrkun hefir verið rækt þar á sama hátt og hér og engu
miður á suinum bæjum. Það sagði Símon Dalaskáld mér
um einn bónda í Skagafirði, að hann liefði verið svo guð-
rækinn, að hann hafði lesið guðsorð alla daga áður hann
fór á engjar um sláttinn, hvað þá aðra daga ársins. Bóndi
þessi var Hannes Pétursson frá Valadal, faðir Pálma
rektors. Hér var víða föst regla að syngja og lesa þrjá