Kirkjuritið - 01.01.1942, Blaðsíða 32

26
Ásmundur Guðmundsson:
Janúar.
og siðaboð vorn vel fallin til hvorstveggja, að vera klöpp-
uð á stein og geymd í minni og talin á fingrum sér. Og
liliðstæð, forn dæmi er einnig að finna hjá Egiptum og
Babýloníumönnum.
Það hefir verið mikilfengleg og hátíðleg stund, þegar
Móse stefndi öllu fólkinu saman úr tjöldunum og hóf
upp raust sína og mælti fram boðorðin i nafni Jahve
með þeim myndugleika, að menn gátu hugsað sér, að
guðinn sjálfur væri að tala. Má ætia, að þau hafi upp-
haflega hljóðað eitthvað á þessa leið:
1. Ég er Jahve, guð þinn. Þú skalt enga aðra guða hafa
en mig.
2. Þú skalt eigi gjöra þér neitt guðalíkneski.
3. Þú skalt eigi misbeita nafni Jaiive, guðs þíns.
4. Þú skalt halda hvíldardaginn heilagan.
5. Þú skalt heiðra föður þinn og móður.
6. Þú skalt eigi deyða.
7. Þú skalt eigi drýgja hór.
8. 'Þú skalt eigi stela.
9. Þú skalt eigi bera Ijúgvitni gegn náunga þínum.
10. Þú skalt eigi girnast eign náunga þíns.
Og Móse lét ekki staðar numið við flutning boðorð-
anna. Hann setti lýðnum samkvæmt þeim lög og rétt,
og er fyrsti vísirinn að löggjöf ísraelsmanna þannig frá
honum. Fagurri og átakanlegri mynd er brugðið upp af
Móse, er hann mælir lýðnum lögskil frá morgni til
kvölds og dæmir mál manna, en fólkið stendur frammi
fyrir honum allan daginn. Löggjafinn ætlar einnig að
bæta á sig dómarastarfinu til þess að tryggja rétta dóma.
Eldmóðurinn og ósérhlífnin eru svo mikil, að hann færist
meira i fang en mannlegur máttur rís undir. Loks sér
hann við fortölur tengdaföður síns, að erfiðið muni verða
sér um megn, og kveður menn til að dæma í öllum hin-
um smærri málum. En öllum vandamálum skyldi eftir
sem áður skotið til hans.