Kirkjuritið - 01.01.1942, Blaðsíða 29

Kirkjuritið.
Mósc.
23
III.
Ekki mörgum dögum síðar blasti við eyðimerkurför-
unum fagur áfangastaður: Grasi vafin slétta, um þing-
mannaleið á lengd frá austri til vesturs, og rennur á um
hana, iðgrænn unaðsreitur í óbygðunum girtur hæðum
og hálsum á alla vegu. í skjóli suðurfjallanna er gróð-
urinn mestur, og vaxa þar stórir runnar og fíkjutré.
Blómskraut brosir við auganu, og jörðin angar. Hun-
angsflugur suða, og lævirkjar og lynghæns flögra til og
frá. Vatnið er hreint og svalandi, miklu betra en það,
sem áður hafði fengist. Hér er gott að vera. Hér hefir
Jahve látið spretta fram svalalindir lianda lýð sínum
og gefur honum nóga fæðu. í suðri uppi yfir strýtu-
niyndaðar hæðir og hóla gnæfir fjallið hans lielga, Hóreb.
Hingað var förinni heitið fyrst um sinn að ætlun Móse.
Hér skyldi slá tjöldum og halda hátíð og helga og stað-
festa sáttmálann milli Jahve og lýðs hans. Og dvölin
varð löng á þessum stað, svo að mörgum árum skipti.
Var liann nefndur Kades, þ. e. belgidómur.
í Kades gjörðust margir merkir atburðir, og er Móse
við þá alla riðinn. En ekki skal farið út í að rekja þá,
heldur aðeins di-epið á hið allra helzta.
Fornkvæði eitt lýsir því, með hverjum hætti Jahve var
til konungs tekinn og dýrkun hans komið hátíðlega á
hjá þjóðinni.
„Jahve kom frá Sínaí
og rann upp fyrir þeim i Seir.
Hann lét Ijós sitt skína frá Paranfjöllum
og kom til Meribath-Kades.
Söfnuður Jakobs varð óðal hans,
og hann varð konungur í Jesjúrún,
þá er höfðingjar lýðsins komu saman“.
(5. Mós. 33. kap.).
Þannig bafa Móse og Israelsmenn hugsað sér, að Jahve
kæmi til þeirra, og þeir hafa hylt hinn ósýnilega konung
sinn og gjört sáttmála við hann. Altari var reist og fórn-