Kirkjuritið - 01.01.1942, Blaðsíða 17

Kirkjuritið.
Á brattann.
11
hið sama. liver og einn, sem það gjörir jafnvel þótt hann
sé nmkomuminsti smælingi allra í hcimsins augum —
hann vinnur að því, að þjóðin komist eilthvað hærra. Það
er jafnt hlutverk ])itt og mitt. Þjóðin þarfnast samtaka
manna, reiðubúinna að styðja hvert gott málefni, hvaðan
sem það kemur og hvað sem öllimi .flokkum eða sérhags-
munum líður, manna, sem unna hverir öðrum af alhug
sæmdar og heilla, styðja hverir aðra, vita og skilja, að
undir kærleiksmerki kristindómsins verður sigurinn unn-
inn í þrekraununum mestu, en ekki á annan liátt, og lifa
og starfa samkvæmt því. Kristin þjóð, ein þjóð, óklofin,
heil, sönn, mun komast upp á brúnina, þar sem frelsið,
víðsýnin og farsældin býr.
* * *
Jesús fór með þá Pétur, Jakob og Jóhannes þessa för.
Án lians hefðu þeir aldrei farið upp á f jallið. Og enn síður
hefðu þeir Iagt í þá göngu, er seinna varð, án Iijálpar
hans. Þeir týndu allir Iífi sínu vegna fagnaðarerindisins
og fundu ])að. Hann var þeim ekki aðeins leiðtoginn, held-
Ur einnig hjálparinn, freslarinn. Og svo er hann vissulega
niönnunum enn í dag. Hlíðin er brött frannmdan okk-
ur, það er satt. En horfum til hans, þar sem hann ríkir i
dýrð himnanna og hiðjum hann að senda okkur ])aðan
leiftrandi geislastaf, er lýsi oklcur og Ieiði og fylli okkur
þrótti til þess að vfirstíga hverja raun. Honum viljum við
freysta og fela honum þjóð okkar:
Mæðu og neyð þín miskunn sefi.
Með oss stríði kraftur þinn.
Sigur þinn oss sigur gefi,
sigurhetjan Jesú minn.