Kirkjuritið - 01.01.1942, Blaðsíða 34

28
A. G.: Móse.
Janúar.
fellur aftur, og enn tekur örninn af honum fallið. Með
þessum hætti herst leikurinn um loftið lengra og lengra,
unz unginn lærir vængjatakið og skilur, að heimur hans
er ekki lítill bergstallur, helclur bláhvolfin, svo vítt sem
vængir blika. Þannig fór Jahve með ísrael:
„Eins og örn, sem vekur upp hreiður sitl
og svífur yfir ungum sínum,
svo útbreiddi hann vængi sína, tók hann upp
og har hann á flugfjöðrum sínum“.
Jahve sá hann við kjötkatla Egiiitalands, þar sem all
andlegt lif lians var felt í fjötra og fékk hvergi notið sín.
Hann hratt honum þaðan með því afli, að leiðin var ó-
fær til baka. Hann gaf ísrael frelsi, kynþættinum, sem
hjó þá yfir mestum trúarhæfileikum allra þjóða. Hann
efldi þroska hans í hættum af hungri og sverði. Hann
hóf hann við mestu þrekráunir til skilnings á trúarleg-
um og siðferðilegum verðmætum, svo að framundan
honum og yfir honum var heimur og himinn háleitrar
eingyðistrúar. 1 þessu starfi var Móse útvalinn þjónn
Guðs, og þannig varð hann ekki aðeins brautryðjandi
i trúarsögu ísraels, heldur einnig í trúarbragðasögu alls
heimsins.
Sagan skilur við Móse þar, sem hann liorfir brestandi
augúm af Nebófjalli yfir fyrirheitna landið. Svo var gotl
að deyja. Það myndi alt rætast, sem hann hafði lifað
fyrir — þjóðin hans uppskera hlessun af striði hans.
Mér þykir líklegt, að skáldið Gerok hafi túlkað hugs-
anir hans þá rétt með þessum orðum:
Lít nú á takmarkið: Liðin er þrautin,
lit nú á ferilinn: Mikil er brautin;
auðug að mótlæti, auðugri að synd,
auðugust þó af Guðs miskunnarlind.
Ásmiindur Guðmundsson.