Kirkjuritið - 01.01.1942, Blaðsíða 20

14
Jóhannes Pálmason:
JamV'i r.
Þannig var fyrsti dagurinn. Hann var mér ánægjulegur
og því minnisstæður. Kirkjusóknin var yfirleitt mjög
sæmileg, þegar tekið er tillit til þess, að á þessum tíma
eru annir mestar. Bændurnir eru fáliðaðir, en liafa á liinn
bóginn mikið að starfa hæði á sjó og landi. Það má segja,
að hér sé starfað, meðan sól er á lofti — sumarið alt cr
einn starfsdagur. En það er einnig ánægjulegt að sjá iðnar
hendur heina orku sinni að því að skapa verðmæti úr
gæðum lands og sjávar i kyrð og friði, ótruflað af þeim
skuggum ófriðarins, sem skröltandi hervagnar og gný-
miklar vígvélar varpa á hverja götu i bæjum landsins. í
hug minn koma margar myndir frá liðnu sumri og verða
eins og sólargeislar, sem rjúfa skammdegismyrkrið. Það
eru fjölmargar stundir, sem liægt er að minnast með á-
nægju, en allra ánægjulegastar eru þó ef til vill þær fáu
stundir, sem börnin komu saman i kirkjunni. Þau voru
svo fús á að koma og syngja, hlusta, spyrja og svara. Og
það er einmitt starfið meðal yngstu kynslóðarinnar, sem
ég liygg, að ekki eigi að vera neitt áukaatriði fyrir prest-
um landsins, lieldur aðalatriði. Meðal barnanna er ef til
vill auðveldast að skapa grundvöll að lifandi kristni og
máttugri kirkju.