Kirkjuritið - 01.01.1942, Blaðsíða 46

40
Magnús Jónsson:
Janúar.
önnur skyldustörf, sem þið vinnið, án þess að vera að
hugsa um hverja mótbáru. Ég ætla mér ekki að fara að
gefa ykkur neitt loforð um það, að þið verðið betri eða
sáluhólpin, þó að þið farið sífelt til kirkju, eða neita ykkur
um sáluhjálp, ef þið getið fundið liana utan kirkju. Það
verða ekki heldur allir hálærðir á því að ganga í skóla,
en skólinn er þó algengasta og greiðasta leiðin til lær-
dóms, og flestir eða allir verða eitthvað betur að sér við
skólagöngu. Hvað munduð þið segja við mann, sem léti í
ljós löngun til að mentast, en vildi þó ekki nota skóla-
göngu, sem honum byðist og hann gæti vel notfært sér,
ef hann vildi? Væri það tekið gilt, þó að liann hæri það
fvrir, að kennarinn væri ekki eins fullkominn og hann
óskaði og bækurnar, sem til hoða stæðu, væru ekki nógu
vel skrifaðar og eiginlega undir hans virðingu?
Einhver kynni nú að segja: „Þessi tillaga er að vísu
ineinlaus. En hún er líka gagnslaus. Annaðhvort er að
gera, að helga sig allan málefni kirkjunnar, gefa allar
eigur sínar fátækum, taka á sig kross sinn og fylgja Kristi
— eða gera ekki neitt“. — Ekki vil ég spilla því, að slík
ákvörðun sé tekin. En oftast nær hygg ég, að slíkar hugs-
anir séu ekkert annað en vélabrögð hins vonda. Þetta er
ágætt ráð til þess að spilla hverju góðu áformi, að spenna
kröfurnar svo hátt, að ekkert sé gert. Það er hægt að taka
jafnvel kröfur Krists og snúa út úr þeim þannig, að þær
verði frekar til að hindra en efla hið góða. Enginn hættir
við að ganga bæjarleið, þó að hann geti ekki stigið heim
í hlað á hinum bænum í fyrsta spori. Hann kemst það
aldrei, nema hann sé nógu auðmjúkur til þess að setja
annan fótinn fram fyrir hinn, þó að spórið sé stutt.
Ef þið, sem á mig hlýðið, færið nú eftir tillögu minni,
þá yrði messað hér á íslandi á hverjum sunnudegi í um
100 kirkjum, og setjum svo, að upp og ofan væru 150
manns i hverri. Það eru 15000 manns á hverjum helgidegi
eða um 800000 á ári. Og ekki er hætta á öðru en að hús-
plássið ykist, ef þörf væri.