Kirkjuritið - 01.01.1942, Blaðsíða 14

8
Ásmundur Guðmundssou:
Janúar.
Hann kemur til höfuðborgarinnar og flytur mannfjöld-
anum, sem þar safnast saman, boðskap sinn. Öll þjóðin
hlýtur að lilusta. Frá súlnagöngum Salómós í belgidómi
Zíonar hljóma orð, sem allir fegurstu spádómar fyrri alda
eru ekki nema eins og veikir forboðar að. Hann heldur
enn hærra. Hann birtir djúp kærleika Guðs og fyrirgefn-
ingar einnig þeim, er hata hann og ofsækja. Hann hopar
ekki um fet fyrir hríðarsorta syndar og blindni mannanna.
Örlagaveðrið dynur yfir. Dagar verða daprir. Það líður að
því, að brúðguminn verði tekinn frá brúðkaupssveinun-
um. Og þó. Hvílík fylling lífsins að færa dýrstu fórnina,
æðstu sönnunina fyrir kærleika Guðs til mannanna, ger-
ast fátækur vor vegna, auðsýna mestu elskuna og láta líf
sitt fyrir vini sína og óvini —■ alla.
Hann stígur upp á hæsta tindinn — Golgata. Hann er
flettur þar klæðum og negldur á kross. Svo fátækur er
hann orðinn, og vinir hans horfnir eða aðeins álengdar.
En hvílíkt bænarmál lærst frá þessum stað, sem gnæfir
upp yfir öll fjöll jarðarinnar. „Faðir, fyrirgef þeim, þvi
að þeir vita ekki, bvað þeir gjöra“. „Sannlega segi eg þér:
I dag skaltu vera með mér í Paradís“. „Faðir, í þínar
hendur fel eg anda minn“. Hærra varð ekki komist í mann-
legu lífi. Himininn sjálfur tók við.
Það var þetta, sem lærisveinunum var boðað í sýn á
Hermonfjalli. Jesús sagði það einnig berum orðum, að
sama leiðin ætti að liggja fyrir þeim: „Vilji einliver fylgja
mér, þá afneiti hann sjálfum sér og taki upp kross sinn
og fylgi mér; því að hver, sem vill bjarga lífi sínu, mun
týna því, en hver, sem týnir lífi sínu mín vegna og fagrn
aðarerindisins, mun bjarga því“.
Þetta er leiðin upp á tindinn. Þessi hugsjón á að vera
öllum myndin bjarta. I þessum skilningi er Jesús nefndur
vegurinn. Það er ekki raunalegt, að lífinu skuli vera sVo
háttað, því að þannig býr það yfir mestri auðlegð og fögn-
uði, þótt það vilji dyljast mörgum, „Elska skaltu“, sagði
Jesús. „Elska skallu Guð og náunga þinn.“ í þessu er