Kirkjuritið - 01.12.1944, Blaðsíða 37

Kirkjuritið. Messugjörð fyrir 70 árum.
275
Konur þær, sem mest voru virðar, skipuðu þrjá innstu
bekkina báðum megin i kirkjunni, framan við kór. Úr
því skipuðu vinnumenn og drengir alla bekki sunnan
megin, en kvenfólk norðan megin. Upp á kirkjuloftið
var troðizt svo lengi sem þar var nokkurt rúm.
Þennan dag, sem aðra messudaga á þeim árum, vai-
nú farið að svipast um, þegar í kirkju var komið, bvað
nú væri af utansóknarfólki, sem þess væri verl að skipa
bin æðri sæti. Hreppstjórinn leiddi þá menn í kór, sem
að hans dómi bar sá heiður, en tvær meiri háttar kon-
ur sóknarinnar tróðust nú sveittar og sjallausar i gegn-
um mannþröngina og toguðu með sér bæði konur og
ungar stúlkur og tróðu þeim í hin innstu sæti, meðan
þar var nokkurt rúm að liafa.
Allar konur gerðu bæn sína slrax og gengið var til
sætis. Huldu þær amllit sín með livítum eða ljósleitum
silkiklútum, er nefndust handlínur. Báru margar þeirra
vitni um, að þetta var ekki eingöngu af venju eða fyrir
siðasakir. Yoru þær oft mjög lirærðar og flulu í tárum
að bæninni lokinni. Margar þær eldri voru líka búnar
að reyna ýmsa barma, búnar að missa börn sín og maka,
aðrar hlaðnar ómegð og bjuggu við sárari fátækt lieldur
en núlifandi kynslóð getur .gert sér í hugarlund.
Að þessu sinni var kirkjan troðfull og auk þess þétt-
skipað fyrir dyrum af þeim, sem úti urðu að standa.
Nú samhringir Gunnar, og' meðbjálpari kveikir á kert-
um á allari og skrýðir prest. Meðhjálparinn var Magn-
ús Jónsson hinn auðgi á Vilmundarstöðum. Hann var
nokkru meira en meðalmaður bæði að hæð og gildleika,
baraxlaður og lotinn í baki, dökkur á hár og skegg, ekki
fríður sýnum, en bar þó með sér virðulegan sæmdar-
svip, og blandaðist engum hugur um, að þarna var
meira en miðlungsmaður. Magnús var faðir hinna fimm
nafnkenndu Vilmundarstaðabræðra, Hannesar í Deild-
artungu, Jóns í Stóra-Ási, Þorsteins á IJúsafelli, Einars
á Steindórsstöðum og Sigurðar á Vilmundarstöðum.