Kirkjuritið - 01.12.1944, Blaðsíða 24

262
Kurt Zier:
Okt.-Dí's.
Það er óhugsandi, að listin verði nokkurn tinia aðskil-
in frá þjóðinni, þannig að hún fái sév dvalarstað utan
við þjóðfélagið.
Eg hefi fylgzt nákvæmlega nieð þessu máli hér á landi
þessi ár, sem ég' hef dvalið hér, og þar áður fylgdist ég
með sama vandamálinu i heimalandi mínu. Á báðum
stöðugum sé ég alveg sömu, eða mjög svipaða mynd.
Á hverjum tíma sem er birtir listin nákvæmlega
afstöðu þjóðarinnar til liennar. En ef þjóðin afneitar
skapandi öflum sínum og ofurselur sig gerfi- eða kvik-
myndamenningu vorra daga og knékrýpur glingri boð-
skaparins frá IIolhrwood, Jxí hrelcur hún um leið hina
sönnu list út í eyðimörkina —en deytt hana getur hún
/>ó ekki, og jafnvel þótt hún ræki lmna burt af gfir-
horði jarðarinnar, mundi straumur listarinnar leiia
fram neðan jarðar.
En ef nú þessir tveir aðilar, þjóðin og listin, hittast á
förnum vegi, slær þegar í odda, og hatur ræðst gegn
liatri. En um það vil ég engu spá, hvernig þeirri viður-
eign muni ljúka.
— Nú er því rétta stundin kornin fyrir kirkjuna að
skerast i leikinn. Hennar bíður óumræðilega stórt og
mikilvægt hlutverk á þessu sviði. Kirlcjan á að gefa list-
inni viðfangsefni til að glíma við og vaxa á. Kirkjan á
að brjóta hlekki hatursins, taka forustuna og sætta,
sætta þjóð og list.
Mikið er hér talað um nauðsyn þess að reisa safnahus
fvrir íslenzka myndlist. Kirkjan þekkir ekki þetta
vandamál, þvi að hún sjálf á húsin til, sem lil þess þarf.
Ástæðulaust er að geyma listaverkin eins og menn nú
geyma troðna fugla eða þurrkaðar plöntur. Listaverkín
eiga nú þegar að ganga í þjónustu lífsins og Guðs.
En vandamálið, sem nú þarf að leysa, er það, hvern-