Kirkjuritið - 01.12.1944, Blaðsíða 44

282
Kristleifur Þorsteinsson:
Okt.-Des.
hestamanni, sem vill sýna enn betur listir gæðingsins
með því að lilevpa lionum við og við utan við alfara-
veginn. Þannig sveif Sigurður stundum með tónana út
fyrir hina réttu laglínu, en vissi þó alltaf vel, hvar hinn
rétti vegur var, sem lagið skyldi vera á. Þetta var ein
tegund af kækjum, sem ýmsir söngmenn í þá daga
brugðu fyrir sig. Við slikan söng sætti fólkið sig vel og
Iilýddi á með andagt og eftirtekt.
Allir bændur, sem í kór sátu og létu nokkuð til sín
heyra, höfðu æft söng i heimabúsum frá barnæsku, og
þegar þeir lögðust allir á eitt, gat söngur þeirra látið vel
í eyrum ]iess fólks, sem ekki þekkti annað betra.
Öllum prestsverkum séra Þórðar fylgdi lifandi kraft-
ur. Þegar hann sneri sér frá altari og hóf upp röddina,
gátu ýmsir hrokkið við, sem ekki voru slíku vanir. Svo
var bún bæði snjöll og mikil fyrirferðar. En ekki var
hún létt og mjúk að sama skapi. Á altari bafði bann
silfurdósir stórar og tók í nefið úr þeim við og við. Slíkt
hið sama gerðu kórbændur. Létu þeir tóbakspontur
ganga milli þeirra, sem tóbaks neyttu.
Eins og þá var siður, risu allir, sem í kór sátu, úr
sætum sinum og stóðu, meðan prestur gekk upp i
prédikunarstólinn, en þangað fór hann ávallt klæddur
rykkilíni. Séra Þórður prédikaði bæði bátt ag sköru-
lega og af hinum mesta eldmóði og trúarhita. Ræður
sínar bafði hann skrifaðar að mestu, en jók þó ofl við,
eftir því, sem andinn bjó honum í brjóst í hvert sinn.
Varð þess þó lilt vart i flutningi, svo vel féll það við bið
skrifaða orð. Hygg ég, að framburður séra Þórðar og
brennandi trúarliiti bafi miklu valdið um það, að bann
var talinn meðal snjöllustu presta sinnar samtíðar. í
kirkjunni átti hann lieima, en síður varð um hann sagt,
að hann „prédikaði á stéttunum“.
Þegar prestur liafði þjónað fyrir altari að aflokinni
prédikun, klæddi meðhjálpari hann úr rykkilíninu. Nú
risu úr sætum sínum öll börn og unglingar á aldrinum