Kirkjuritið - 01.12.1950, Qupperneq 33

JÓN ARASON
279
látinn. Vildi hann nú óvægur seilast til valda yfir Hóla-
stifti, og hugðist sópa Jóni Arasyni úr götu sinni eins
og óþarfa rusli. En hér fór sem fyrr og síðar, þar sem
Jón Arason átti hlut að máli. Hann stóð af sér öll bylja-
veðrin, innan lands og utan, frá ögmundi, hinum alvold-
uga biskupi í Skálholti, og kom heim með biskupsvígslu,
en ögmundur fékk þungar ákúrur fyrir sina frammistöðu.
Hér hafði það skeð, sem engan hafði órað fyrir: ög-
mundur Pálsson hafði beðið ósigur og hneisu í viðskipt-
um við fremur ungan og upprennandi mann. ögmundur
varð meira að segja að taka við öðrum presti að Odda
en hann hafði ætlað þann stað. Þetta gat ekki endað
nema með skelfingu. Hefðu áreiðanlega ekki margir menn
viljað, þorað né getað staðið í sporum Jóns Arasonar
gegn slíkum voða hamförum.
En Jón Arason var nú seztur að sínum stóli að Hólum.
Hann hafði að vísu tekið við einu Ijótu og vondu máli
frá fyrirrennara sínum, og varð það honum til mæðu
og óhappa. En annars var hann friðsamur maður og alveg
ótrúlega laginn að sneiða hjá stórdeilum, jafn ráðríkur
og hann var og umsvifamikill. ögmundur hafði aldrei
náð á honum tökum. Hann smaug úr höndum honum
eins og laxinn. Og svo virtist, sem allt ætlaði að ganga
friðsamlega. Jón leitaði ekki á, og ögmundur kom sér
ekki fyrir um árás.
En þá hefði ögmundi ekki verið rétt lýst, ef hann hefði
látið málið falla niður eða gufa upp í höndum sér. Að
vísu eru sögur af þessum atburðum nokkuð ýkjukenndar,
en þó virðist ekki verða véfengt, að á eitt Alþingi, líklega
1527, fjölmennti ögmundur svo, að sagt var að hann
hefði haft um 1600 menn. Hvað hann hefir ætlað sér
með þennan mannfjölda, er ekki gott að segja. En hann
hefir áreiðanlega hugsað sér, að enginn skyldi skipa og
skikka málum þar nema hann einn.
En Jón Arason safnaði líka liði, og þó að hann hefði
ekki eins margt og ögmundur, þá var það lið svo mikið