Kirkjuritið - 01.12.1950, Side 40

284
KIKKJURlTlÐ
Þegar fregnin barst norður, kvað Jón biskup sína al-
kunnu vísu, sem lýsir vel bæði kaldhæðni hans og glóð-
inni, sem undir skelinni var:
Sunnan að segja menn
Sundklaustur haldist laust.
Þýzkir gera þar rask
þeygi gott í Viðey.
öldin hefir ómild
Ála bruggað vont kál.
Undur er ef ísland
eigi réttir hans stétt.
En Diðrik svaraði með því að búast til að gera klaustr-
unum eystra sömu skil og Viðeyjarklaustri. Lauk þeirri
ferð með því að Diðrik féll á verkum sínum í Skálholti,
og í sömu lotu voru Danir hraktir úr Viðey og drepnir.
Svo kom Alþingi 1540. Þangað kom Kláus að utan og
ætlaði nú heldur en ekki að láta svipuna dynja á lands-
mönnum, bæði sakir tregðu þeirra að taka við kirkju-
skipaninni, og út af drápi Diðriks og annarra Dana. Má
nærri geta, hvernig hefði verið að búa undir þeim refsi-
aðgerðum Kláusar.
En þá komu þeir til skjalanna, Jón biskup og synir
hans.
Höfðu þeir styrk svo mikinn á þinginu, að Kláus .varð
slyppur fyrir. 1 stað þess að sakfella ögmund biskup og
aðra þá, er stóðu að Skálholtsvígum, lét Ari Jónsson
lögmaður dóm ganga um framferði Kláusar. Dæma þeir,
að vegna margskonar brota á landslögum og vegna rógs,
sem Kláus hafi borið fyrir konung um ögmund biskup,
sé hann ekki myndugur kóngsins skatt eður annan vísa-
eyri upp að bera, eður sýslurnar framar að veita. Fela
dómsmenn Ara lögmanni að veita skattinum móttöku og
varðveita féð til næsta Alþingis, en sýslunum er öðru-
vísi ráðstafað.
Hér er, með öðrum orðum, hirðstjóri konungs, Kláus