Kirkjuritið - 01.12.1950, Síða 51

Lítið ljóðkorn
Hafið þið nokkurn tíma hugsað um, hve mikils virði það er
eða getur verið að kenna börnum bænarvers? Þau eru eins
og perlur, með ótal blikandi flötum, sem bamið, hinn verð-
andi maður, getur átt og virt fyrir sér alla ævi. Og í öllum
atvikum margvíslegra örlaga geta þessar perlur veitt yndis-
lega birtu, fræðslu, hvatningu, áminningu eða huggun.
Stundum getur lítið ljóð, sem lært var í æsku, flutt vor-
bjartan bemskudaginn inn í rökkur blindra augna, fært með
sér óm af rödd látinna ástvina og það getur orðið æðsta og
hinzta eign þessa lífs á deyjandi vörum.
Tökum t. d. versið:
Vaktu, minn Jesú,
vaktu í mér.
Vaka láttu mig
eins í þér.
Sálin vaki
þá sofnar líf.
Sé hún ætíS
í þinni hlif.
Þessi ljúfu og bamslegu orð vom kvöldbæn flestra íslenzkra
barna fyrir nokkmm ámm.
Hallgrímur Pétursson hefir mótað í þessa litlu perlu tung-
unnar ein fegurstu Ijósbrot kristindómsins.
Vaktu. Það er ein fáorðasta og um leið áhrifamesta áminn-
ing til allra manna, hvar sem þeir em, og hverjir, sem þeir
em.
Vaktu yfir gjöfum Guðs í sjálfum þér.
Vaktu yfir hinum margbrotnu gjöfum lífsins þér til handa.
Vaktu yfir velferð ástvina þinna og hjartahreinleika barn-
anna þinna. Þetta eina orð minnir þannig á hina andlegu og