Kirkjuritið - 01.12.1950, Side 52

296
KIRKJURITIÐ
eilífu árvekni sjálfstæðrar hugsunar og fórnfúsra tilfinninga.
Hver einasta manneskja er vörður lífsins fyrir hönd Guðs.
Vakandi hugsun, vakandi tilfinningar, en umfram allt eitt,
sem eftir var að nefna: Vakandi vilji og áhugi til að gera
alltaf og alls staðar sitt bezta, láta þjónustusemi og fórnar-
lund drottna yfir kröftum sínum og hæfileikum.
Þá þjónustusemi, sem vígir Guði hins góða og fagra hvert
starf.
En þetta er þó aðeins hálfsögð saga þessa eina orðs í kvöld-
bæninni litlu. Það er Jesús, sem barnið biður að vaka í sér.
— Það er ekki einungis mannleg hugsun, tilfinning og vilji,
sem á að vaka í sálinni. Því að hvert getur það stefnt, ef
ástríður og eigingimi hvetja að röngu markmiði? Beint út
í ógæfu og sálarstríð, sársauka og harm.
Það er andi og líf Jesú, sem verður að vaka í hugum og
hjörtum.
Það er vizka hans, sem þarf að endurspeglast í hugsun
okkar. Kærleiki hans og ástúð, sem á að loga í tilfinning-
unum. Þrek hans og hetjubragur, sem þarf að brýna viljann
til skeleggrar baráttu við hið illa, og vekja þannig sigurgleði
hinnar eilífu, marksæknu varðandi.
Vaktu, minn Jesú,
vaktu í mér.
Vaka láttu mig
eins í þér.
Það er hvorki meira né minna en takmark lífsins og kristin-
dómsins, hin starfbundna, sigursæla samvitund Jesú og manns-
andans, sem hér er um að ræða. Hinn eilífi trúarsigur, sem
gjörir hverja sorgdögg að gróðurskúr, hvern gleðigeisla að
sólskini frá eilífri sunnu.
Ef kraftur hins almáttka vakir í sál þinni, þarftu ekki að
óttast ósigra komandi og hverfulla stunda. —
— Og svo er bæninni litlu skipt nákvæmlega milli tveggja
meginskauta tilvemnnar: Lífsins og dauðans.
Fyrri hlutinn tilheyrir þessu lífi: Bernskunni, æskunni, full-
orðinsámnum, leik þeirra og störfum.
En síðari hlutinn tilheyrir dauðanum, sem er þó ekki dauði
heldur eilífð að dómi skáldsins.