Kirkjuritið - 01.12.1950, Qupperneq 55

LANDRÝMIÐ OG MAÐURINN
299
nekt ykkar, eigið enga þokkalega spjör, hvað þá fín — veru-
lega fín — og falleg föt til að klæðast í, og alls engin spila-
kveld og alls ekkert samkvæmislíf. Vertu viss, hversu mikið
sem maðurinn þinn neyðist til að þræla og ganga fram af sér,
þá verðið þið þó að sitja í svaðinu, verðið meira að segja
að deyja þar, þið sjálf og börnin ykkar.“
„Og sei, sei, nei,“ svaraði sú yngri. „Það stendur þannig
á með okkur, skaltu vita, að þótt við verðum að leggja hart
að okkur og lifa sparlega, þá eigum við þó jörðina okkar, og
erum hvorki nauðbeygð til að nudda okkur upp við aðra, eða
knékrjúpa þeim. En þið í stórborginni, þið lifið og hrærist
í spákaupmennsku og hneykslis dillunni. I dag getur allt slamp-
ast í „stakasta lagi“, en á morgun blínir erkióvinurinn á
ykkur rangeygðu glymunni, og eiginmaður þinn freistast og
flækist í snörum áhættuspila og ölæðis, og þið eruð öll alls-
leysinu, eymdinni og smáninni ofurseld. Skyldi þetta svo sem
ekki vera svona?“
Pakhom, maður yngri systurinnar, sat hjá ofninum og hafði
hlustað á samræður þeirra.
„Rétt er og,“ sagði hann. „Ég hefi staðið í moldarverkum
og verið að umróta jörðinni frá barnæsku, og hefi því ekki
haft tíma til fíflskaparmála og heilabrota. Samt er það eitt,
sem angrar mig — ég hefi of lítið jarðnæði. Látið mig bara
fá fleiri ábúðarhundruð, og þá hræðist ég ekki nokkum mann
— meira að segja ekki djöfulinn sjálfan.“
Systumar luku nú við að drekka teið, mösuðu eitthvað
frekar um klæðnað og þess háttar, þvoðu upp borðbúnaðinn
og gengu svo til náða.
Allan þennan tíma sat djöfullinn makindalega í skotinu bak
við eldstóna og hlustaði á hvert einasta orð. Það lá einstak-
lega vel á honum, vegna þess að eiginkonan hafði komið bónda
sínum til að grobba, og fengið hann til að heitstrengja það,
að kæmist hann einhvem tíma yfir nægilegt landrými, þá
skyldi ekki djöfullinn sjálfur geta tekið það frá honum. „Stór-
ágætt, fyrirtak," hugsaði djöfullinn með sjálfum sér. „Ég skal
reyna að lofa þér að detta. Ég skal gefa þér mikið land —
og taka það frá þér aftur.“
Nálægt bændahjónum þessum bjó frú nokkur, sem átti
frekar litla jörð, um 120 hektara að flatarmáli. Það hafði