Kirkjuritið - 01.12.1950, Blaðsíða 65

LANDRÝMIÐ OG MAÐURINN
309
af því þarfnast ég agnar skika. Ég þarf aðeins að vita ná-
kvæmlega, hvað af því verður mitt eigið land. Þess vegna
væri tilvalið að mæla það einhvem veginn, og afsala mér því
þessu næst á lögmætan hátt. Það er Guð einn, sem ræður
lífi voru, hann er herra lífs og dauða, og þótt þið, sem eruð
góðir menn, gefið mér þetta land nú, þá gæti svo að borið,
að börnin yðar vildu taka það frá mér aftur.“
Höfðinginn brosti.
„Afsalsbréfið er þegar afgreitt,“ sagði Starshina. „Þessi
núverandi samkunda vor er okkar staðfesting og afgreiðsla
á málinu — og það getur ekki öruggar verið.“
„En,“ maldaði Pakhom í móinn, „mér hefir verið sagt, að
kaupmaður nokkur hafi heimsótt yður nýverið, og að þér hafið
selt honum land og gefið honum löglegt afsalsbréf. Þess vegna
bið ég yður að gera mér sama greiða.“
Nú skildi Starshina, hvað Pakhom átti við.
„öldungis rétt,“ svaraði hann. „Vér höfum skrifara héma
og skulum fara til borgarinnar og útvega okkur nauðsynlegt
lakk og innsigli."
„En, hvað á landið að kosta?“ spurði Pakhom.
„Okkar verð,“ svaraði Starshina, „er einungis 1000 rúblur
fyrir daginn.“
Pakhom botnaði ekki minnstu vitund í þessum „dagprís“
þeirra.
„Hve margir hektarar myndu það verða?“ spurði hann hrað-
mæltur.
„Við reiknum ekki svoleiðis," sagði Starshina. „Við seljum
einungis dagsverkið. Það er að segja, svo mikið land, sem
þér getið numið, með því að ganga umhverfis það á einum
degi, svo mikið land verður yðar eign. Þetta er okkar land-
mæling. Og verðið er 1000 rúblur.“
Pakhom varð steinhissa.
„Hvað? Maður ætti að geta gengið umhverfis allmikið land-
flæmi á heilum degi,“ sagði hann.
Starshina brosti aftur.
„Já, landið verður yðar eign, undir öllum kringumstæðum
að minnsta kosti, hverju sem tautar,“ mælti hann. „Það er
einungis eitt skilyrði, sem sé það, að ef þér komið ekki aftur