Kirkjuritið - 01.12.1950, Qupperneq 67

LANDRÝMIÐ OG MAÐURINN
311
í ofsalegum hlátursköstum. Pakhom gekk til hans í draumn-
og spurði hann, hvert fagnaðarefnið væri — en þá sá hann
skyndilega, að þetta var alls ekki Starshina, heldur kaupmað-
urinn, sem heimsótti hann síðast og sagði honum frá landi
þessu. En þegar hann ávarpaði kaupmanninn og spurði: „Sá
ég þig ekki heima hjá mér fyrir skömmu?“ hafði hann varla
sleppt orðinu, þegar kaupmaðurinn breyttist skyndilega í bónd-
ann, sem hafði komið langa vegu neðan frá Volgu og gengið
inn í skálann til Pakhoms, þegar hann átti heima í gamla
landinu. Loks sá Pakhom og sannfærðist um, að bóndi þessi
var alls enginn bóndi, heldur sjálfur djöfullinn, með horn og
hófa, og að hann starði fast á eitthvað, sem hann sá þaðan
sem hann sat, og skellihló. Hugsaði þá Pakhom með sér: „Á
hvað getur hann verið að horfa, og hvers vegna hlær hann
svona ógurlega?“ Og hann gekk vitund til hliðar í draumnum
til þess að sjá betur. Sá hann þá mann — berfættan, í einum
skyrtugopa og stuttbrókum, öðru ekki — liggja marflatan
upp í loft og andlitið á manninum var eins hvítt og línvoð.
Og, þegar hann aðgætti þetta betur, sá Pakhom allt í einu,
að maður þessi var enginn annar en hann, Pakhom sjálfur.
Hann saup hveljur og vaknaði — vaknaði og fannst draum-
urinn vera raunveruleikinn sjálfur. Leit hann þá í kring um
sig til að athuga, hvort tekið væri að lýsa og sá, að komið
var undir dögun.
„Það er mál til komið að fara að hreyfa sig,“ hugsaði hann.
„Ég verð að vekja þessa góðu félaga.“
Pakhom rauk á fætur, vakti húskarl sinn, sem svaf í tarant-
assanum — og skipaði honum að beita hestinum fyrir vagn-
inn, fara svo og kalla á Baskirana, vegna þess að nú væri
mál til komið að fara út á heiðina og mæla landið. Barskir-
arnir brugðu einnig blundi og gerðust skjótt ferðbúnir, og
Starshina sjálfur lét sig ekki vanta. Þeir höfðu kumiss að
morgunverði og ætluðu að gefa Pakhom tesopa, en hann mátti
ekki vera að því að bíða. „Ef nokkuð á að verða úr þessu, er
bezt að við förum að koma okkur af stað,“ sagði hann —
„þótt fyrr hefði verið.“ Baskiramir bjuggust því og lögðu af
stað, sumir á hestbaki, aðrir í kerrum, en Pakhom ók í taran-
tass sínum, ásamt húskarlinum. Þeir komu út í heiðina, rétt
í dögun, og héldu að hól nokkrum, sem nefndur er shichan á