Kirkjuritið - 01.12.1950, Qupperneq 69

LANDRÝMIÐ OG MAÐURINN
313
Honum varð litið til sólarinnar, sem varpaði nú geislabirtu
á hólinn, svo að hann sást greinilega með öllu fólkinu, sem
stóð þar á honum. Pakhom gizkaði á að hann væri búinn að
ganga um fimm rastir. Nú var honum farið að hitna, svo að
hann fór úr mittisbolnum og spenti ólina fastar. Þessu næst
gekk hann aðrar fimm rastir og nam staðar. Nú var orðið
verulega heitt. Hann leit aftur til sólar og sá, að það var
um dagmál. „Einum áfanganum lokið,“ hugsaði hann. „Þeir
eru fjórir í dag, og það er enn of snemmt að breyta stefn*
unni. Ég verð samt að fara úr stígvélunum." Hann settist
því niður, fór úr þeim og þrammaði svo áfram. Nú var stórum
auðveldara að ganga. „Undir eins og ég er búinn að ganga
aðrar fimm rastir," hugsaði hann, „byrja ég að breyta stefn-
unni til vinstri handar. Þetta var framúrskarandi álitlegur
blettur. Landið er því betra, því lengra sem ég geng.“ Þannig
hélt hann áfram, beint af augum, þótt hóllinn væri nærri
horfinn sýnum, þegar hann leit við, og fólkið á honum virtist
tilsýndar eins og agnarlitlir, svartir maurar.
„Nú,“ sagði hann við sjálfan sig, „hefi ég gert ummálið
nægilega stórt og verð að snarbeygja.“ Hann hafði svitnað
verulega og var orðinn þyrstur. Hann setti því flöskuna á
munn sér og fékk sér að drekka. Lét hann þá stinga stöng
niður í þessu homi, og þverbeygði til vinstri handar. Áfram
þrammaði hann, gegn um þetta háa gras og í þessum brenn-
andi sólarhita. Nú var hann farinn að lýjast, og þegar hann
leit til sólar, sá hann, að komið var fram um nónbil. „Nú
verð ég að doka ögn við og blása mæðinni," hugsaði hann.
Hann nam því staðar, borðaði dálítinn brauðbita, en settist
ekki niður, af því að hann sagði við sjálfan sig: „Ef ég tylli
rnér niður á annað borð, þá ligg ég þar og það endar með
því, að ég steinsofna.“ Hann beið því stutta stund, þangað
til að hann hresstist, og hélt svo af stað aftur. í fyrstu fannst
honum gangan auðveld, af því að matarbitinn hafði endumært
krafta hans, en bráðlega tók sólarhitinn að verða snarparú
eftir því, sem degi tók að halla. Pakhom var næstum aðfram
kominn, en hugsaði þó glaðlega með sjálfum sér: Augnabliks
kvöl getur orðið alda hlátur.
Hann var búinn að ganga hér um bil tíu rastir á þessa hlið
ummálsins, og ætlaði að fara að beygja aftur til vinstri inn