Kirkjuritið - 01.12.1950, Side 70

314
KIRKJURITIÐ
á við, þegar hann kom auga á afbragðs landrein fyrir handan
þurran gilskorning. „Það væri meira hallærið, að neyðast til
að sleppa svona landi. Hörinn myndi vaxa þar svo ágætlega,“
hugsaði hann. Hann hélt því áfram, strykbeint, þangað til
að hann hafði náð gilbarminum inn í ummálið, og þegar hann
hafði látið stinga þar stöng niður, beygði hann aftur inn á
við. Þegar hann leit aftur til hólsins, var fólkið þar nærri
horfið sjónum hans. Það gat ekki verið skemmra þangað en
fimmtán rastir. „Ágætt,“ hugsaði hann, „ég er búinn að ganga
tvær lengstu hliðamar af umgerðinni og verð nú að hafa þessa
síðustu svo stutta, sem kostur er.“ Lagði hann því af stað
á síðustu markalínuna og herti gönguna. Enn einu sinni varð
honum litið til sólarinnar. Nú var farið að nálgast náttmál
og hann hafði einungis gengið tvær rastir af leiðinni. Brott-
fararstaðurinn var enn í 13 rasta fjarlægð. „Nú verð ég að
hlaupa beint af augum,“ sagði hann við sjálfan sig, „hversu
illfært sem landið er yfirferðar. Ég er búinn að ummerkja
mér alveg nógu stórt land, eins og það er.“ Og Pakhom stefndi
beint á hólinn.
Og nú hvataði hann förinni eins og hann þoldi, beint í þessa
átt. En nú var honum farið að verða mjög erfitt um göng-
una. Hann sárverkjaði í fæturna; hann hafði fleiðrað þá og
marið, og nú voru þeir famir að skjögra undir honum. Hann
hefði gefið, hvað sem vera skyldi, fyrir að fá að hvíla sig
stutta stund, en hann vissi að hann mátti það ekki, ef hann
ætti með nokkru móti að ná að hólnum fyrir sólarlag. Sólin
biði að minnsta kosti ekki. Nei, hún var eins og ekill, sem
lamdi hann stöðugt fram. Við og við skjögraði hann. „Ég hefi
þó vissulega ekki misreiknað þetta?“ hugsaði hann með sjálf-
um sér. „Ég hefi vissulega ekki tekið mér of mikið land lil
þess að verða að sleppa því aftur, hversu mikið sem ég hraða
mér? Þetta er svo ógurlega löng leið eftir enn, og ég er alveg
dauðuppgefinn. Það getur ekki verið, að allir mínir peningar
verði vitagangslausir og allt mitt strit með öllu árangurs-
laust? Jæja, ég verð að gera eins og ég get.“
Pakhom sótti í sig veðrið, herti sig og fór að hlaupa. Hann
hafði rifið fæturna, þeir voru alblóðugir, en samt hljóp hann
enn, hljóp harðara og harðara, lengra og lengra. Vesti, stígvél-
um, vatnsflösku, húfu — öllu þessu hafði hann kastað frá