Kirkjuritið - 01.12.1950, Síða 72

316
KIRKJURITIÐ
„Sei, sei, ungi maður,“ hrópaði Starshina, „þú hefir sannar-
lega eignazt mikil landrými.“
Húskarl Pakhoms hljóp til húsbónda síns og reyndi að reisa
hann á fætur, en blóðið rann fram úr munni hans. Pakhom
lá þárna steindauður. Húskarlinn hágrét af hryggð og skelf-
ingu, en Starshina sat sem fastast á hækjum sér, skellihlæj-
andi og studdi höndum á síður.
Loks stóð hann upp, greip skóflu upp af jörðinni, og kastaði
henni til húskarlsins.
„Jarðaðu hann,“ var allt, sem hann sagði.
Baskiramir brugðu fyrir sig fótum og hurfu brott. Hús-
karlinn aleinn var eftir. Hann gróf gröf, sem var jafnlöng
og Pakhom allur, frá hvirfli til ilja — þrjár rússneskar álnir
— og jarðaði hann.
Jónm. Halldórsson þýddi.
Aðf angadagslj óð.
Drúp þú, barn, við dýrastallinn,
Drottins friður hjá þér býr.
Hljómar yfir hljóða víðátt
helgra klukkna jólagnýr.
Döprum huga flytur fögnuð
að færa jólabarni sveig,
sem í gegnum öróf alda
inn til þín í rökkur steig.
Tvö á móti birtu brosa
börnin, þú og frelsarinn.
Hver er meiri sæla en sorgin,
sem þig leiddi í himininn?
SIGURÐUR DRAUMLAND.