Kirkjuritið - 01.12.1950, Qupperneq 74

318
KIRKJURITIÐ
væri, sem þeim virtist merkilegast við nútíma Island, eins
og það hefði komið þeim fyrir sjónir. Þeir svöruðu ein-
um rómi: byggingarlistin. „Og hvaða dæmi viljið þér nefna
um það?“ Þeim kom öllum saman um, að fegurstu dæmin
væru Akureyrarkirkja, Háskólinn og Þjóðleikhúsið.
Hugur Guðjóns húsameistara hneigðist snemma að
smíði. Hann heyrði ungur talað um þá iðn á hinu ágæta
heimili foreldra sinna, Samúels Jónssonar trésmíðameist-
ara og Margrétar Jensdóttur. Hann lærði trésmíði hjá
föður sínum. Og hann hélt náminu áfram og lauk prófi
í húsgerðarlist við Listaháskólann í Kaupmannahöfn.
1 æsku dvaldi hann um skeið á Eyrarbakka. Fjöllin í
fjarska heilluðu hann. Hann sá þar myndir, sem urðu að
húsum og borgum í huga hans. Þessar sýnir höfðu áhrif
á listamannssál hans. Því að Guðjón Samúelsson var lista-
maður. Og þegar hann eltist, þroskaðist sú hugsun hjá
honum, að í íslenzkri náttúru væru allsstaðar fyrirmyndir
í íslenzka húsagerð. Hann sá kirkjuturna í hraundröng-
um í öxnadal, og stuðlabergið íslenzka varð honum fyrir-
mynd að fögrum súlum og stoðum og skarti, sem athygli
hefir nú vakið bæði meðal innlendra og erlendra manna,
sem hér hafa komið. Mörgum virðist, sem Guðjón húsa-
meistari hafi með lífsstarfi sínu innleitt hér og hafið til
vegs og valda byggingarstíl sérkennilegan fyrir Island.
Slíkt hefir oft tekið mörg ár, jafnvel aldir, hjá öðrum
þjóðum. Ef rétt er, að Guðjón Samúelsson hafi gjört það
í sínu stutta lífi, þá er hér um óvenjustórt afrek að ræða.
Það var ekki alltaf kyrrt og hljótt um framkvæmdir
Guðjóns húsameistara og starf. Um verk hans stóðu oft
sterkir stormar. Hann virtist standa þá af sér, vel og
karlmannlega, en þeir komu þó sárt við hans viðkvæmu
sál. Honum var fremur ósýnt um að bera hönd fyrir
höfuð sér og standa í deilum. En hann fylgdi stefnu sinni
eigi að síður og vék ekki af vegi. Þá leitaði hann oft til
vinnunnar og hljómlistarinnar, sem hann unni af hjarta.
Sjálfur lék hann mjög vel á hljóðfæri.