Kirkjuritið - 01.01.1951, Síða 22

KIRKJURITIÐ
■ 20
testamentisins og Orðskviðir Salómons hafa meitlað þessa
setningu: „Andi mannsins er lampi Guðs.“
Þá kemur Nýja testamentið með meistara allra tíma,
son Guðs, sem í myndugleik guðdómlegrar köllunar hóf
boðskap sinn með þessum ógleymanlegu orðum: „Andi
Drottins er yfir mér, af því að hann hefir smurt mig, til
að flytja fátækum gleðilegan boðskap."
Síðan kom Páll og með skírskotun til þess, að hann sé
samverkamaður sjálfs Guðs, hóf hann upp raust sína til
áminningar og umvöndunar söfnuði sínum í Korintu.
Þó Karl Barth skorti ekki alvöru, vitsmuni né lærdóm,
mun guðfræði hans vart eiga sér mjög langa sögu. Ef
til vill ekki miklu lengri en tíma þann, sem það kann að
taka, að slökkva í brennandi rústum síðustu tveggja heims-
styrjalda og græða sár þeirra. En í vonleysi og nærri
sjúklegri uppgjafahneigð og bölhyggju örþreytts mann-
kyns á hún fyrst og fremst rætur sínar.
Páll Þorleifsson.
Sólbráð.
Aldrei sá ég himin hærri
hefjast yfir þessa jörð.
Drottinn, þú ert dýrðarstærri
dag hvern, þinni smáu hjörð.
Vorið skrifar verndarmálin
vítt um Ijóssins gullna tjald.
Fargi hrindir fjötruð sálin,
flýtir sér á guðdóms vald.
Finn ég gleðifossinn titra,
falla inn í brjóstið mitt.
Lífsins hreinu lindir glitra,
leiddar gegnum djúpið þitt.
SIGURÐUR DRAUMLAND.