Kirkjuritið - 01.01.1951, Síða 26

24
KIRKJURITIÐ
er ekki unnt að lýsa, jafnvel klæði hans eru skrúði Ijóss-
ins. Dýrð anda hans hið innra ljómar fram gegnum efnis-
hjúpinn á þessari hrifningarstund, er hann horfir til föður
síns á himnum, manns-sonurinn, Guðs-sonurinn.
Og sjá. Hjá Jesú eru tveir menn. Meðan tími og eilífð
sameinast fyrir augum hans, er einnig tjaldinu lyft örlítið
frá, því er heimana skilur, fyrir lærisveinum hans. Post-
ularnir vita þegar, hverjir þessir menn eru, annaðhvort
við innri hugljómun eða af tali þeirra við Jesú. Þannig
er það ljóst, að hugmyndir fólksins eru rangar um það,
hver Jesús sé. Hann er hvorki spámaðurinn, er Guð mim
upp vekja slíkan sem Móse (5. Mós. 18, 15) né Elía. En
þeir eru báðir fyrirrennarar hans og þátttakendur í Guðs
ríkis starfi hans, fulltrúarnir miklu, lögmálsins og spá-
mannanna. Þeir birtast einnig í Ijóma annars heims, og
postularnir nema orð, er þeir segja. Þeir tala um burtför
Jesú, er fyrir honum liggi að leiða til lykta í Jerúsalem.
Hann mun ekki setjast þar í konungshásæti, eins og þeir
hugðu, heldur þola margt og verða hrifinn burt á þann
hátt, er hann sjálfur sagði, og rísa upp eftir þrjá daga.
Það á að verða, sem Símon Pétur hafði sagt við meistara
sinn, að aldrei skyldi fram við hann koma.
Postularnir hlusta og stara skelfdir og hugfangnir á
þessa voldugu sýn. Aldrei höfðu þeir áður litið svo miklar
dásemdir himneskrar dýrðar. Guðs ríkið er að koma með
krafti hingað á jörð, Messíasaröldin að renna upp. Og þá
munu þessir miklu guðsmenn dveljast með Jesú og þeim.
Laufskálahátíðin mikla er að hefjast, er Guð mun búa
meðal mannanna (sbr. Opinb. 21, 3) og lýðurinn dveljast
í hinum eilífu tjaldbúðum (Lúk. 16, 9). Pétur mænir til
meistara síns og verður eins og oft áður fyrstur til máls
af lærisveinunum. Hann segir: „Rabbí, gott er, að vér
erum hér, og skulum vér nú gjöra þrjár tjaidbúðir, þér
eina, og Mósa eina og Elía eina.“ Þannig skal fagna hinum
himnesku gestum og tryggja sér návist þeirra.
En í raun og veru veit hann ekkert, hvað hann á að