Kirkjuritið - 01.01.1951, Qupperneq 38

36
KIRKJURITIÐ
vitund kemur auga á, og ætti það því ekki að vera neitt
til að kvarta undan, ef nokkuð væri meint með þessu
hjali. En hér er væntanlega stór munur á hinum töpuðu
og hinum „heilögu", og er það sennilega ósanngjamt að
ætlast til, að frelsaðir menn geti tekið aðfinnslum með
hógværð.
Nú vita allir, að skikkanlegustu menn geta trúað á
fáránlegustu bábiljur og sauðfrómir geta þeir verið um
allt, sem þeim er sjálfrátt, og heiðarlegir á borgaralega
vísu, þó að guðfræði þeirra sé ábótavant. Hefir mér aldrei
dottið í hug að væna sr. Sigurbjöm um annað (og allra
sízt um „saurlífi").
Að fengnu þessu siðferðisvottorði sé ég ekki, að hann
hafi undan neinu að kvarta, þó að ég gagnrýni þá guð-
fræði, sem hann boðar, úr því að mér þykir hún óholl og
til lítils þrifnaðar fyrir íslenzka kirkju. Ef ég misskil þetta
alveg, kann svo að vera um fleiri, og ætti honum þá að
verða það kærkomið tilefni til að útskýra hjálpræðis-
boðskap sinn betur.
Sannast að segja finnst mér persónulegur metnaður
litlu máli skipta, þegar um það er að ræða, hvað satt er
eða gott í andlegum efnum. Einhvers staðar stendur, að
Guð hafi andstyggð á dramblátum. Ef sr. Sigurbjöm telur
sig særðan af ljósi því, sem ég brá yfir andlegt ástand
svo nefndra „frelsaðra manna“, í niðurlagi greinar minn-
ar, þá endurskoði hann það, hvort sú frelsun hans sé
orðin nægilega staðgóð, hvað auðmýktina snertir. Fór ég
ekki harkalegar í sakirnar við hann en það, að ég áætlaði,
að hann væri hér um bil hundrað sinnurn betri en hann
taldi sjálfan sig vera!
Af því, sem seinna hefir komið í ljós, virðist svo sem
honum nægi þetta ekki. Ég er þá fús til að gleðja hann
meira og gefa það eftir, að hann kunni að vera t. d. svo
sem tvö hundruð sinnum betri! En hvað verður þá af
játningunni hans hinni auðmjúku? Ég hafði alltaf lúmskan
gmn um, að hún væri á misskilningi byggð!