Kirkjuritið - 01.01.1951, Qupperneq 41

ÉG TRÚI Á GUÐ EN GRÝLUR EI
39
stæði næstum því einn upp á sinni tíð með þessar skoð-
anir- Hann fann sárt til þess volæðis, er honum fannst
vera ríkjandi í andlegum efnum meðal samtímamanna
sinna.
Þetta var grúturinn, sem hann talar um. Og sá maður
Serir sig fyrst og fremst að háðsmerki framan í öllu, sem
Matthíasi var kært, sem smyr sig upp úr þeim grút, sem
hann hafði andstyggð á.
^að stendur óhaggað, að séra Matthías var sómi og
Prýði og velgerðamaður íslenzkrar kirkju. Og þetta hefir
°rðið því Ijósara, sem skilningur hefir aukizt á óvenju-
iegri víðsýni hans.
En ef hann hefir verið þetta, þrátt fyrir óhæfa guð-
ræði, hvers virði er þá guðfræðin, einnig sú „ófalsaða",
Sem sr- Sigurbjöm þykist kunna á fingrum sér?
Enn
Leiður er ég orðinn á stagli sr. Sigur-
wm sanrlífi. bjamar um „saurlífi" og allri þeirri
t flónsku, sem hann vefur í kringum það.
Kirkjuritinu kemur hann enn með nokkurn veginn sömu
Pgguna um þetta efni og hann lét prenta í Víðförla; og
sannar það þau ummæli mín, að á þessum vettvangi kann
hann
verulega vel við sig, enda þykist hann þar fá tæki-
®ri, til að teygja úr hneykslissvip sínum í það óendan-
ega. Gerir hann mér upp alls konar hugmyndir í því efni,
sem ég sannast að segja nenni illa að eltast við.
Sannleikurinn er sá, að ég hefi í þessum greinum varla
Sagt stakt orð um, hvaða skoðanir ég hefði á þessum hlut-
1 hinni fyrri grein rakti ég aðeins kjarna sögunnar
ems og höfundurinn gekk frá henni, og lét hana síðan
ssina sig sjálfa. 1 seinni greininni veik ég að afstöðu
lrkjunnar á liðnvun öldum til þessara mála, einkum
uthers, og gerði þar ráð fyrir, að sr. Sigurbjöm mundi
einkum, er í harðbakkann slægi, fylgja þessum læriföður
Sairim’ með því að hann hefir margsinnis lýst því yfir, að
s^1 ningi Lúthers vilji hann einkum hlíta. Afsanna ég þar
e skjallegum heimildum þá kenningu sr. Sigurbjarnar,