Kirkjuritið - 01.01.1951, Síða 52

50
KIRKJURITIÐ
ekki í samband við neitt í sjálfum sér. Sú guðfræði, sem
leggur megináherzluna á algeran mismun skaparans og
hins skapaða, útilokar því alla opinberun og gerir alla
frelsun að meiningarleysu.
Hin eina sanna guðsþekking fæst með andlegri reynslu.
Hún er fólgin í því, að einstaklingurinn öðlist vitund um
hið dýpsta og sannasta eðli sitt. Þangað hafa allir miklir
trúarbragðahöfundar sótt opinberanir sínar. Tilfinning
mannanna fyrir ófullkomleikanum og þrá þeirra eftir hinu
fullkomna, sem er eitt og hið sama, baráttan fyrir því að
öðlast eilíft líf, hugsjónin sem heillar, allt þetta er fyrst
og fremst grundvöllur og uppspretta allrar guðsopinber-
unar. Það, að mennirnir leita Guðs, sýnir, að þeir geta
ekki án hans verið og að hann á hlutdeild í eðli þeirra.
Guð er lífið hið æðsta, sem þeir þrá.
Að segja það, að Guð sé til, þýðir þá það, að guðlega
reynslu sé unnt að öðlast. Frelsunin eða réttara sagt end-
urfæðingin er sú umsköpun sálarinnar, sem fram fer, þegar
maðurinn tekur að lifa samkvæmt æðstu þrám sínum og
skilningi á hinu fagra, sanna og góða. Engin önnur frelsun
hefir neina þýðingu eða tilveru nema í ímynduninni.
Hitt er líka jafn skiljanlegt, að andleg reynsla þeirra,
sem lengra eru komnir á þessari braut, getur hjálpað
þeim, sem leitandi eru, og vísað þeim veginn, en þó því
aðeins að einhverjir snertipunktar séu milli hins andlega
þroska, einhver sameiginlegur skilningur. Þannig getur
Kristur aðeins hjálpað þeim, sem trúað geta því, að skap-
arinn sé hinn himneski faðir og að elskan sé uppfylling
lögmálsins. Verði hvorki þessarar elsku vart né trúar á
föðureðli Guðs, er sá kristindómur fánýtur.
Þess vegna hefir mér ávallt þótt mjög tortryggileg
„frelsun" þeirra, sem einkum skelfast reiði og refsidóma
Guðs, og halda, að Guð sé í þessu efni hálfu miskunnar-
lausari en nokkur jarðneskur faðir. Eins og kemur i ljós
í Faðirvorinu, þarf fyrirgefning fyrst að verða mönnum
sjálfum eiginleg áður en þeir geta öðlast nokkra verulega