Kirkjuritið - 01.01.1951, Qupperneq 54

52
KIRKJURITIÐ
presta og preláta, ríki játninga og helgisiða, sem leggur
megináherzlu á alls konar „guðrækilegan hégóma", eins
konar himneska hirðþjónustu, þar sem menn hyggjast að
ná hylli skaparans með smjaðri. í
Lágmark þessarar falsþjónustu birtist í því, þegar klerk-
arnir, í stað þess að leiðbeina og hugga hrjáð mannkyn
með trú, von og kærleika, skelfa það með alls konar guð-
fræðilegum ógnunum og beita það andlegri kúgun með
trúfræðilegu moldviðri.
Þetta eru þá skoðanir annars þess spekings, sem sr.
Sigurbjörn vitnar, að „dýpst hafi rýnt í manneðlið og beri
jafnframt yfir aðra í sögu hugsunarinnar". Kant hefii’
kennt oss þetta í guðfræði, að þar sem Guð á að dýrka,
þarf sannleiksást og einlægni, og að í trúarefnum sé hé-
góminn fyrirlitlegastur og hræsnin auvirðilegust.
Getur hann nú glímt við að athuga, hvort skoðanif
þessa mikla vitmanns samræmist betur „grútnum" Matt-
híasar eða guðfræði hans sjálfs, og reynt að gera sér í
hugarlund, á hvem veginn muni snarast, ef þeir sr. Matt-
hías og Kant eru í spyrðunni öðmm megin, en hann sjálf'
ur hinum megin.
Nú mundi vera mál til komið að
Endurholdgunarkenning fara að upplýsa sr. Sigurbjörn
Platós og syndafallið. eitthvað um eðli og uppruna
syndarinnar, því að í þessum
efnum sýnist hugsun hans vera álíka rugluð og ráðviltt
sem annars staðar.
Ég hafði bent á það, að Kristur hefði boðið mönnum
að elska óvini sína og keppa að því að verða fullkomnir
í kærleika eins og þeirra himneski faðir er fullkominn'
Virðist þetta benda á nokkuð bjartsýna trú á mannlegt
eðli.
Nú kemur sr. Sigurbjörn með þá frumlegu skýringn>
að Kristur einmitt bjóði mönnum að elska, af því að þeim
sé það ekki unnt, og krefjist þess af þeim, sem ekki se
eðlislægt.