Kirkjuritið - 01.01.1951, Qupperneq 60

58
KIRKJURITIÐ
sem dáleiddir voru af þessum fáránlegu boSum og bönn-
um, af því að hann hafði þá heilbrigðu dómgreind að taka
lítið mark á þeim. Þannig breytast siðalög mannanna eftir
andlegum þroska, svo að ekki gilda hin sömu siðalög fyrir
alla einstaklinga. Það getur einum verið „synd“ sem öðr-
um er algerlega ósaknæmt. Páll var kominn nokkuð áleiðis
í skilningi á þessu, er hann mælti: „Allt er mér leyfilegt,
en ekki gagnar allt.“ Ef við trúum því, að Guð líti á
hjartað fremur en verkin, þá þykir mér sennilegt, að hann
ætlist ekki til meira af neinum manni, en að hann breyti
eftir því, sem hann hefir bezt vit á og í samræmi við
þann þroska, sem sanngjarnt er að krefjast af honum.
En í þess uefni, hygg ég, að hann sé miklu glöggsýnni
og umburðarlyndari en sr. Sigurbjörn.
„Til frelsis frelsaði Kristur oss,“ mælti
Andlegt frelsi. Páll, „standið því fastir og látið eigi aft-
ur leggja á yður ánauðarok.“ Á hann þar
við ánauðarok lögmálsins, sem bókstafstrúarmenn halda
að enn sé í gildi. Páll hafði þá hugmynd, að trúin hefði
ekkert að óttast frá hugsuninni, heldur væri hugsunín
einnig frá Guði komin, og þess vegna lét hann sér eigi
nægja, að taka aðeins við hugmyndum frá postulunum í
Jerúsalem, heldur var hlutverk hans í því fólgið, að hugsa
kristindóminn upp að nýju og boða hann í því formi, sem
aðgengilegt var framandi þjóðum, eftir að Gyðingar höfðu
hafnað honum. 1 þessu var hann lærisveinn meistara síns,
því að enginn hefir á frjálsmannlegri hátt en Kristui’
gagnrýnt trúarbrögð þjóðar sinnar, skilið kjarnann frú
hisminu og lagt áherzlu á hann, en hafnað erfikenningum
og lögskýringum fyrri tíðar manna.
1 þessu getur Páll verið hin mikla fyrirmynd, enda þótt
skýringar hans, sumar hverjar, séu byggðar á hugmynd-
um, sem nú eru löngu úreltar og enginn trúir á. Þó getur
kristindómurinn verið í kjarnanum hinn sami. En vér
hljótum, alveg eins og hann, að krefjast réttar, til að gera