Kirkjuritið - 01.01.1951, Qupperneq 66

64
KIRKJURITIÐ
að hann bregðist algerlega þessum bróðurskyldum, þá er
hætt við að merkissvipurinn á andliti hans nægi ekki til
að hylja hina raunverulegu ástæðu fyrir brotthlaupi hans.
Rétt þegar ég er að enda við að skrifa
Orðsending til þessar línur, berst mér í hendur bréf
konu fyrir vestan. frá konu fyrir vestan, sem eigi nafn-
greinir sig. Hún segir meðal annars,
eftir að hún er búin að lýsa því, að henni þyki grein mín
um trúna á djöfulinn afleit:
„En það er annað, sem ég sé þar, og það er sú yfir-
gripsmikla náð Drottins, sem skín þar út úr hverri línu.
Því að það er vitað, að án hans megnum við ekkert, ekki
einu sinni hið illa. Hversu mörg dæmi hefir maður uni
það, að mörgum er kippt burt bæði í vöku og svefni fyrir-
varalaust, án þess að vitað sé um nokkrar orsakir. Hvað
er á bak við þetta? Er það blind hending? Ónei! En þarna
fáið þér að setja fram hverja svívirðinguna af annarri
um Drottin og smælingja hans óátalið og hindrunarlaust.
Hvílík óumræðileg náð! Eruð þér maður til að þakka slíkt?
Þér eruð í Guðs hendi þrátt fyrir allt“ o. s. frv. Enn segir
konan: „Ég er efalaust ein í hópi þeirra, sem þér ofsækið,
en ég fyrirgef það. Mér er það meira virði, að þér mættuð
fá náð til að sjá, hvað þér hafið gert, áður en það er of
seint.“
Ég þakka þessari góðu konu þetta vel meinta viðvör-
unarbréf. Að hún er fús að fyrirgefa mér það, sem henni
finnst á sinn hluta gert, bendir á gott og kristilegt inn-
ræti. En þeim mun merkilegra er þá hitt, að hún hugsar
sér Guð sinn hálfu hégómlegri og hefnigjarnari en hún
er sjálf, og er í meiri vafa um að hann geti fyrirgefið>
ef gert er á hluta hans.
Þetta minnir mig á, að ég átti fyrir mörgum árum
síðan í smáglettum við „trúaðan" mann um guðfræði-
Lauk þeirri viðureign þannig, að hann ógnaði mér með
því, að Drottinn mundi henda stórum steini í hausinn á
mér, ef ég aðhylltist ekki kreddur hans.