Kirkjuritið - 01.01.1951, Qupperneq 71

69
SAMBAND SÁLAR OG LÍKAMA
ttngurinn er ekki aðeins svo og svo margbrotinn líkami,
heldur og ennþá margbrotnari sál.
IV.
Sálin stjómar líkamanum. Þetta er staðreynd, sem vís-
jndin hafa allt of lengi sniðgengið. Líkaminn leysir af
h^ndi flókið og hámákvæmt hreyfistarf fyrir áhrif og at-
eina svo sálrænna fyrirbrigða sem hugmynda og óska.
Állar geðshræringar vorar tjá sig með lífeðlisfræðilegum
reJd;ingum. Sorg segir til sín með gráti, gleði með hlátri,
iygðun með roða, ótti með fölva og hjartslætti, og reiði
auknu hjartastarfi og hækkuðum blóðþrýstingi. Þess-
nr breytingar á líkamlegu starfi, til orðnar fyrir geðs-
r®ringar, eru stundareðlis og tilheyra heilbrigðu lífi.
essvegna hefir læknisfræðin ekki gefið þeim sérstakan
&num. Þegar geðshræringin hverfur, dvínar strax tilsvar-
^nði iíkamleg starfsbreyting.
Nú kemur það fyrir, að geðbreyting geti orðið til lang-
ama, að kenndir eins og sorg og kvíði, ótti og hatur
v®rði að varanlegu sálarástandi. Við athugun á taugabil-
u fólki kemur í Ijós, að geðshræringar af þessu tæi
langvinnum truflunum á líkamlegri starfsemi, með
Samsvarandi óþægindum. Hjá þessum sjúklingum ná hin
aðlegu sálrænu áhrif að jafnaði ekki að valda meiru en
skun á starfi líffæranna, en megna hinsvegar ekki að
saka greinilegar vefrænar skemmdir. Þó er slíkt eng-
Veginn útilokað. Það er meira en hugsanlegt, að sálar-
^^hrif megni að valda líkamlegri sköddun. Óheppileg
® hrif, sem vara Högu lengi, trufla eðlileg störf líffær-
a, og starfstrufiunin getur með tíð og tíma skemmt
sjálft,
ir .se^lnar hafa lengi veitt því athygli, að ýmsir líkamleg-
þáSídÓmar eru háðir sálarástandi þeirra, sem bera
• Má þar nefna magasár sem dæmi. Áhyggjur og and-
eynu uiagna greinilega þann sjúkdóm, eins og hvíld