Kirkjuritið - 01.01.1951, Blaðsíða 77

BÆKUR
75
Og mundum vér beygja vor kné til ákalls, ef eigi
yrði neins vænzt af þeim himni, sem knýr oss til bæna?
°g í næsta kvæði standa þessi orð um listina:
Hún leitar uppi eðli vort og spinnur
vorn æviþráð í tjöld sín. Listin vinnur
úr óráðshjali voru vit og ráð,
úr veikum mætti orku í stóra dáð,
úr harmi fegurð, draum úr djúpum svefni,
úr drambi fall og reisn úr undirgefni,
og náð úr synd og ódauðleik úr ást
og aðra veröld þeim, sem lífið brást.
^ms kvæðanna eru ættjarðarkvæði og öll tilþrifamikil, svo
-^ð Áshildarmýri, Ávarp Fjallkonunnar 1948 og Ávarp
Jallkonunnar 1950. Önnur eru náttúrukvæði eða yfir þeim
^ ndi náttúruskáldsins, t. d.: Þrjú ljóð um lítinn fugl, Vegurinn,
°g nóttin og Jónas Hallgrímsson.
. at^aljóðin á aldarafmæli Prestaskólans eru einna fegurst
a i bókinni. Munu flestir lesendur Kirkjuritsins kannast við
gau’ _Þar eð þau voru prentuð í því 1947. Fyrsti kafli þeirra
n úýrlegur sálmur, og ætti að taka hann í nýju sálmabókina
k ar' það ljóst af honum og allri lífsskoðun höfundar, að
aun Sæti orðið eitt af beztu sálmaskáldum okkar.
lðasta kvæðið, Fljótið helga, mun standa í nokkru sam-
j . \ vi® hið fyrsta: Kvöldljóð um draum, og öll ljóðin vera
0 1 þessa umgerð. Við þetta kvæði er einnig bókin kennd,
sí* Gr Vei a Því. Hvert erindi í þessu kvæði er afbragð. Hið
Slðasta er á þessa leið:
Og geiglausum huga ég held til móts
við haustið, sem allra bíður.
Og sefandi harmljóð hins helga fljóts
úr húminu til mín líður.
Eins veit ég og finn, að það fylgir mér
um firð hinna bláu vega,
er hníg ég eitt síðkvöld að hjarta þér,
ó, haustfagra ættjörð míns trega.
þióf^SSÍ ^amasar Guðmundssonar er falleg jólagjöf til
ar hans og mun seint fyrnast.