Kirkjuritið - 01.04.1951, Side 18

108
KIRKJURITIÐ
það að sama skapi sem þeir hliðra sér hjá allri ábyrgð.
Ef til vill er mesta hættan í því fólgin, að persónul&Q
ábyrgSartilfinning fjari út.
Það er óþarft að taka það fram, að hæfileikinn til þess
að taka á sig ábyrgð hverfur ekki við það, þótt aðrir séu
krafðir ábyrgðar. En við gjörum engum manni greiða
með því að losa hann við ábyrgð. Og um fram allt, við
skulum sjálfir taka á herðar okkar fulla ábyrgð. Mann■
gildi og abyrgS verSa ekki aSgreind. Sá, sem gengst undir
ábyrgð, ber með því vitni um manndóm sinn. Hættuleg
tilhneiging kemur fram í félagslífi okkar, er við vilju#1
sljóvga ábyrgðarvitund okkar — og það jafnvel í naftu
mannúðarinnar. Því fleiri sem vilja gerast steðjarnir, Þ^1
erfiðara verður að hefja manngildið og því meir muu
þrjóta persónumenninguna og félagsmenninguna. Þá geta
smám saman öll ósköp gerzt á öld múgæsinga og einræðis-
ríkja.
Benedetto Croce, ítalski sagnfræðingurinn mikli, er
barðist djarflega gegn fasismanum, taldi stríðið um mann-
gildið vera innra stríð með sjálfum okkur gegn Andkrist-
inum. Hann minnir á aldir hnignunar, spillingar og vilU'
mennsku í veraldarsögunni. Og hann spyr: „Erum við nU
gengnir inn til einnar slíkrar aldar eða stöndum við a
þröskuldi þeirrar, sem verst er allra þeirra, er hún tekur
við af blómlegri þúsund ára söguþróun og einkum EvrópU-
> menningunni." Menn svara ekki þessari spumingu með
því að vísa henni á bug né gefast upp fyrir henni. Hún
hvetur til þess, að nú sé rönd við reist og hafizt til oflugt'
ar andstöðu.
★
Séra Valdimar J. Eylands og frú Lilja kona hans
áttu silfurbrúðkaup í febrúarmánuði síðastliðnum, og var þesS
minnzt með veglegu samsæti í kirkju Fyrsta Lúterska safnaðar-
Voru þeim hjónum afhentar góðar gjafir og þakkað ágætt starf
fyrir kristni og kirkju.