Kirkjuritið - 01.05.1957, Qupperneq 13

PISTLAR
203
gáfaður og lærður vel, byrjar B. B. mikinn reiðilestur þannig:
„Póstafgreiðslumaðurinn á Þingvöllum.“ (Leturbr. mín.)
Hér er augljóslega gerð tilraun til að lítillækka séra Jóhann
með því að kalla hann póstafgreiðslumann, eins og það sé
einhver smánarstaða. Þetta er svo sem ekkert nýtt eða ein-
stakt fyrirbæri í íslenzkum blaðaskrifum, en aldrei til prýðis
eða sóma. En sérstaklega kemur manni það spanskt fvrir sjón-
ir, þegar þeir, sem ástæða er til að ætla að sjálfir mundu vilja
láta kalla sig „vini alþýðunnar", telja það hlægilegt, að séra
Jóhann Hannesson skuli, þrátt fyrir hámenntun sína, vera að
tala um siðgæði, úr því að liægt er að klína því á hann, að
hann sé bara póstafgreiðslumaður eins og gefið er þarna í
skyn.
Þannig er ekki laust við, að hinn mikilsvirti höf. berji sjálfan
sig af blindum ákafa á að leitast við að klekkja á klerkinum.
Einstakui gestur.
Helen Keller gisti land vort fyrir skömmu. Þessi kona, sem
missti sjón og heyrn svo að segja í vöggu, en lærði síðan að
tala, varð hámenntuð og hefir skrifað margar ágætar bækur,
hefir að vissu leyti ekki átt sinn líka í veröldinni. Mun þó göfgi
hennar mest. Engum, sem heyrðu hana og sáu, mun hún auð-
gleymd, en blinda fólkinu mun hún samt hafa verið mestur
aufúsugestur og þörfust. Svo fallega og innilega talaði hún
wáli þess.
Færri en vildu fengu hlustað á erindið, sem hún flutti í há-
skólanum. Vel mæltist henni, fróðlegt að sjá hvernig hún nam
orðin af vörum og höndum hjálparkonu sinnar, undravert hve
hún sýndist njóta hljómanna með því aðeins að halda annarri
hendinni á flyglinum.
Eitt varð mér samt minnisstæðast. Aðspurð um bækur og
höfunda, sem hún hefði lesið og fyndist mikið til um, nefndi
hún Plato, Descartes, Kant. En bókin, sem hún taldi bezta og
hafa orðið sér til mestrar blessunar var Biblían. Helen Keller