Kirkjuritið - 01.01.1960, Side 10

4
KIRKJURITIÐ
ax, sem hún hirti, skyldi verða gimsteinn. En hún mátti ekki
fara yfir akurinn nema einu sinni. Hún lagði af stað. En öxin
voru svo smá, fannst henni, hún hélt áfram til þess að finna
stærri, til þess að eignast stóra gimsteina. En lengra úti á
akrinum voru öxin ekki heldur nógu stór og þannig hélt hún
áfram og vissi ekki fyrr en hún var komin yfir um. Þá vildi
hún hrifsa nokkur öx í skyndi, en það var um seinan. Hún
gekk slypp af akrinum.
Þú gengur veginn frá vöggu til grafar aðeins einu sinni og
þann veg, sem er þinn, fer enginn annar. Ótíndu öxin þín verða
aldrei hirt, ónýttu stundirnar þínar.
Fer ekki margur með stundir ævinnar, með lífið, líkt og visna
hálmleggi, sem þeytast fyrir hvirfilgustum úr þessari átt eða
hinni, eins og enginn sé þess virði að nýtast? Er ekki líf margra
eirulaus umsvif, stanzlaust annríki undir hugsjónakjörorði nú-
tímans: „batnandi lífskjör“, án þess þeir gefi sér eiginlega
nokkru sinni tóm til þess að lifa? Það, sem Einar Benediktsson
hugsaði forðum í Fimmtutröð, á víðar við: „Mér fannst þetta
líf allt sem uppgerðarasi og erindisleysa með dugnaðarfasi".
Sú tímaþröng, sem er almennt einkenni nútímans, öðru nafni
hinn margumtalaði hraði vorra tíma, er vart vitni þess, að tím-
inn sé dýrmætari að voru mati en fyrri manna, heldur hins,
að öxin eru aldrei nógu stór, vér ætlum að grípa fangið fullt,
og þetta gapandi fang fyllist ekki af einu og einu litlu axi,
þessar gírugu greipar vilja stóru öxin lengra úti, f jær. Og þegar
yfir er komið og sá vegur að baki, sem aðeins einu sinni er
farinn, verður útkoman kannski ekki óáþekk því, sem segir í
hinni snjöllu, nöpru stöku:
Ævin er týnd við töf og kák,
tækifærin að baki,
síðustu leikir í lífsins skák
leiknir í tímahraki.
Svo mikið er víst, að ef þú hefur ekki tíma fyrir barnið þitt,
þá eignast það engan föður, enga móður, og þú ekkert barn,
þú tapar því barni, sem var gefið þér. Þar var ax, sem gat orð-
ið gimsteinn, en þú sinntir því ekki.
Ef þú hefur ekki tíma fyrir heimili þitt, maka þinn, þá skil-
urðu við þetta líf án þess að hafa átt heimili eða maka, þótt