Kirkjuritið - 01.01.1960, Síða 28

22
KIRKJURITIÐ
18. aldar, lýsir í dagbók sinni einum ævidegi sínum með þessum
fjórum leifturmyndum:
Klukkan níu að morgni er hann risinn úr rekkju og setztur
í stól, þar sem hrágreiðslumaður skrýfir á honum hárið. —
Klukkan um tíu stendur hann fyrir framan spegilinn með hatt-
inn í hendinni og virðir útlit sitt með velþóknun fyrir sér, áður
en hann heldur að heiman til að reika um stræti borgarinnar.
—- Klukkan eitt til þrjú situr hann að dýrum krásum með
heimsvönu fyrirfólki. — Fimm til átta síðdegis skemmtir hann
sér og tveimur ungfrúm á skautum.
Þetta virðist svo sem ánægjulegur dagur samkvæmt þeim
einkunnarorðum að „jörðin sé himnaríki". En Lavater gerir
sjálfur þessa athugasemd: Og þetta kallar maöur aö lifa fyrir
eilíföina!
Mér finnst hann hafa rétt til að setja við það háðsmerki. —
Kristin lífsskoðun birtist aftur á móti í þessu erindi Jónasar
Hallgrímssonar:
Hvað er langlífi?
lífsnautnin frjóva,
alefling andans
og athöfn þörf;
margoft tvítugur
meira hefur lifað
sjötugum segg,
er svefnugur hjarði.
Það er afskræming kristinnar kenningar — boðskapar meist-
arans — að halda því fram, að kristnum mönnum sé meinað
að fagna yfir og njóta sannra unaðssemda lífsins á heilbrigðan
og eðlilegan hátt. Jesús fagnaði sjálfur yfir geislum sólar, fugl-
um og blómum, fór í brúðkaup og naut samfélags vina sinna.
En andi og boðskapur sorpritanna — bein afleiðing gjörtæks
guðleysis og fullkominnar heimshyggju — mun að mínum dómi
hrein viðurstyggð í augum Krists.
Það er líka bein uppreisn gegn honum að halda því fram,
að jörðin sé upphaf vort og endalok. Að vér eigum þess vegna
að binda starf vort við hana eina, og þrá vora við augnablikið.
Leita aðeins gæða jarðarinnar og unaðar holds og heims, þótt
vér gerum það sem menn, hvað þá sem skepnur.