Kirkjuritið - 01.01.1960, Qupperneq 29

KIRKJURITIÐ
23
Meistarinn býður, að vér eigum að öðlast viturt hjarta, —
lifa með Guð í hjarta og eilífðina í framsýn, — lifa ekki aðeins
sjálfum oss, heldur öðrum mönnum til farsældar. Láta jarð-
lífið endurspegla sem bezt hið æðra mannlíf himnanna.
Sem sönnun þess, hvort kristnir menn telji sér ekki rétt og
skylt að taka til höndum þjóðlífinu til umbóta, má minna á
Tómas Sæmundsson. Hann var ekki aðeins prestur — heldur
kristinn maður. Þegar hann lá fyrir dauðanum austur í Fljóts-
hlíð, fyrir röskum hundrað árum, reis hann öðru hvoru upp við
dogg og studdist við dýnu, til að geta skrifað setningu og setn-
ingu landsmönnum sínum til örvunar og mannbóta — svo að
þeir gætu öðlazt frelsi og lifað í frelsi.
Vér höfum öðlazt frelsi — kunnum vér að lifa í frelsi? Eða
erum vér að sjóða börnum vorum ánauðarhlekki ? Það væri þá
af vankristni, en ekki ofkristni.
Því að jafnvel í biðsal dauðans hugsar kristinn maður um
lífið og umbót lífsins. Því að jörðin er honum aðeins ein vist-
arveran „í húsi föðurins".
Kristnum manni er skylt að vera góður borgari jarðarinnar
°g himinsins, og allt, sem stuðlar að æðri þroska og fyllri ham-
iagju þessa heims og annars, er ekki aðeins von hans, heldur
viðleitni.
Ekki gott til eftirbreytni.
Um jólaleytið flutti Pétur Thorsteinsson sendiherra ávarp í
útvarpið og gat þar um jólahald í Rússlandi. Sagði hann þar
skýrum orðum, sem flestir munu vita, að jól eru ekki haldin
almennt í Rússlandi nú á dögum, þar sem mikill meiri hluti
þjóðarinnar lætur sig kristindóminn litlu varða og er ekki í
neinu trúfélagi. Þeir, sem tilheyra kristnum trúfélögum, halda
Jól samkvæmt austrænu tímatali. Nýárshátíð er haldin almennt
°g er hún laus við allar helgiathafnir, en ýmsum jólasiðum
haldið í sambandi við hana, svo sem „jólatrjám“ og gjöfum.
Verður ekki sagt, að það sé aðfinnsluvert, því að það er gangur
sögunnar, að nýir siðir tileinka sér og erfa ýmislegt af því,
sem áður tíðkaðist, og er þar þá oft notað í öðrum tilgangi og
Werkingu en áður. Má finna þess dæmi innan kirkjunnar sem
annars staðar.
Þótt ég líti að sjálfsögðu svo á, að það sé stórhörmulegt,