Kirkjuritið - 01.01.1960, Blaðsíða 32

Erindi
flutt á héraðsfundi Barðastrandarprófastsdæmis
á Patreksfirði 5. september 1959.
Góðir kirkjunnar menn, prestar og leikmenn.
Ég tel mér, sem öðrum fundarmönnum, skylt að leggja orð
að þeim málum tveim, sem hér eru til umræðu, húsvitjanir og
kirkjusókn. Svo bezt fæst bót á því, er aflaga þykir fara, að
um sé rætt í einlægni og heils hugar, þótt vitanlega kunni sitt
að sýnast hverjum. Einn telur umbóta þörf annar sér ekkert að.
Ég tel svo lítinn eðlismun á þessum málum tveim, að ég mun
ræða þau bæði saman. Það skal strax tekið fram, að orð mín
munu einkennast af því, að ég er sveitabarn, sem alla ævina
hefi verið í næsta nágrenni við sveitaprest.
Lífæð góðrar og lifandi kirkjusóknar er að mínu viti náið
og lifandi innilegt samband milli sóknarprests og safnaðar.
Veigamikill þáttur í því að skapa og viðhalda slíku vinarsam-
bandi eru húsvitjanir prestsins. Ekki aðeins hinar fyrirskipuðu
manntalsferðir, heldur fræða- og viðræðufundir, sem eiga að
vekja og viðhalda gagnkvæmum kynnum, gagnkvæmu trausti,
gagnkvæmri virðingu, gagnkvæmri vinsemd. Þá víkur úr vegi
það, sem maður segir manni á götum og gatnamótum, eða
kona konu yfir kaffibolla um prestinn sinn. Þetta hlýtur þá að
rýma fyrir raunverulegri sjálfskynningu, sem tíðir samfundir
eiga að skapa og viðhalda. Þá hefir presturinn heldur ekki
orðafleipur annarra um það, sem þeir kunna að hafa í fréttum
að færa um þetta eða hitt sóknarbarnið, hann styðst þá við
eigin kynni, en þau munu jafnan reynast hollari, því að í því
efni sem öðrum mun reynast réttara „Að betra er að vita rétt
en hyggja rangt“.
Þau eiga ekki við um prestinn þessi orð: „Komdu þangað
sjaldan, sem þú vilt vera virtur“. Presturinn á að vera kær-
kominn á hvert heimili. Ekki sem gestur. Hann á að vera þar
fyrsti maður í sorg jafnt sem á gleðistundum. Hann á ávallt
og alls staðar að vera hinn kærkomni leiðtogi, sem allir geta