Kirkjuritið - 01.01.1960, Síða 39

KIRKJUMTIÐ
33
— Og nú skal ég segja yður nokkuð. Ég tók fyrst mark á
þessu þvaðri ykkar prestanna. Og ég, sem þráði ekkert eins og
að sleppa út af þessu hæli, fór inn í kapelluna og bað Guð að
láta mig komast þaðan strax. En hann var víst of önnum kaf-
inn til að heyra mína líka.
— Eða hann hefur verið ákveðinn í að segja nei.
— En viljið þér vita, hvað ég gerði þá? Ég bað til kölska ...
Presturinn hrökk við. Hann sá, að hún sagði þetta í fullri
og beiskri alvöru.
— En sá er nú vanur að vilja fá nokkuð fyrir snúð sinn.
— Nú, því ekki? — eins og þér? Ég hét honum að fremja
níu helgibrot við altarisgöngurnar — ef hann léti mig sleppa
af hælinu. Og í hvert sinn, sem ég var til altaris, formælti ég
Guði! Og eftir áttunda skiptið — var ég náðuð. — Hvað segið
þér um það, prestur minn?
Presturinn var gáfaður og lærður maður. En hér var ekki
Um neina skynsemisþraut að ræða, að honum fannst. Hann eins
°g fann návist hins illa, — það fór um hann hrollur í steikjandi
hitanum.
— Ég segi, að sá gerði góða verzlun. Þér fenguð það, sem
þér kallið frelsi, — en hann ódauðlega sál. En — þér eruð
ekki enn glataðar. Guði sé lof ...
Jú, — ég geng aldrei á bak orða minna.
' Nei, sál yðar er ekki að fullu glötuð — ekki enn.
Hvernig dettur yður í hug að segja slíkt við mig?
Jú, þér eruð hérna vegna þess, að þér elskið móður yðar
' þér gerðuð það fyrir hana að fara hingað inn. Sá, sem elsk-
ai> er ekki að fullu glataður. Bíðið þér við, — það er hægt að
afmá þetta allt eins og illan draum.
Það fór sem titringur um hana alla. Hún virtist eiga bágt
með að ná andanum. Svo stamaði hún:
“7" ^ei> nu er nóg komið. — Ég fer! Þér getíð ekkert gerc
fyrir mig! — Verið þér sælir!
Biðjið þér! — bað presturinn innilega.
Hún sneri þegjandi við honum baki og gekk til dyra.
Þér komið aftur! kallaði hann á eftir henni. — 7 kvöld.
Presturinn settist á ný í skriftastólinn. Hann var órór og
angistarfullur. Hann vissi, að stúlkunni var alvara. Hún taldi
■’Jalf, að hún væri ofurseld hinum illa. — Og hann vissi, að
3