Kirkjuritið - 01.01.1960, Qupperneq 33

KIRKJURITIÐ
27
óhræddir rætt sín hugðarefni við og þegið frá andlegt lið, þegar
á reynir og sýnist fjúka í skjólin. Þetta getur ekki orðið, ef
presturinn kemur ekki til fólksins. Komi presturinn ekki til
fólksins, verður það haldið ókunnugleikakennd eða jafnvel ótta
og hlýjulausum hugsunum til hans, sem veldur því, að það fer
ógjarna á hans fund. Fáleiki myndast milli prests og safnaðar,
án gagnkvæmra kynna, án trausts, án vináttu, án virðingar.
Kynnin verða helzt þau, sem þessi eða hinn kann að segja um
þann eða þá, sem um er rætt hverju sinni, þau verða ósönn.
Mér koma í hug ljóðlínur Fornólfs:
Mér eru fornu minnin kær
meir en sumt hið nýrra,
það, sem tíminn þokaði fjær,
það er margt hvað dýrra
en hitt, sem hjá mér er,
hið mikla geymir minningin,
en mylsna og smælkið fer.
Mér er í barnsminni, er ég var við nám í Sauðlauksdal, að
einn af búandmönnum prestakallsins kom þar til prestsins.
Eitthvað hafði sjáanlega gengið honum andsælis og hann virt-
ist niðurbeygður. Hann sat lengi dags með prestinum, en hvarf
svo til síns heimilis, enda var hann einyrki, sem varla gat ver-
ið náttlangt að heiman. Hann kvaddi prestinn með þessum
orðum: „Þinn ég tíðum þrái fund, þegar hjartað stynur. Þakka
þér fyrir þessa stund, þrautabezti vinur.“ Er það ekki einmitt
þetta, sem presturinn þarf að vera: Þrauta bezti vinur.
Mitt álit er, að prestar eigi að leggja mikið kapp á að bæta
°g vinna hugi æskunnar, skapa sér söfnuð úr hópi hennar.
Ræða við börnin á heimilunum og foreldrana um áhugamál
sín, vekja hugi þeirra og opna fyrir öllu, sem stefnir í rétta
att í þessum efnum.
»,Kenn þeim unga þann veg, sem hann á að ganga, þegar
hann eldist, mun hann ekki af honum beygja“. Mér er það ljóst,
að í þessum efnum kann að reynast erfið ganga í fyrstu. Það
wá ekki máli skipta. Þetta er, að mínu viti, hlutverk prests-
ins. Þetta verður að rækja. Kirkjan er mikils megnug, en því
aðeins er hún það, að prestunum takist að láta lýðinn hlýða
kalli hennar.