Kirkjuritið - 01.01.1960, Blaðsíða 53

KIRKJURITIÐ
47
ars, Skilmála Þ. E., Ég bið að heilsa, — svo sýnt er, að hvorki
er valið af verri endanum né ráðizt á garðinn, þar sem hann
er lægstur.
Margt ber til þess, að það er vart fært nema skáldi eins og
frú Jakobínu, sem er hið erlenda mál tamast, en íslenzkan þó
meðfædd.
Þessi bók er góð alþjóðakynning á þeim þætti íslenzkrar
menningar, sem einna ágætastur er. Valin sending erlendum
vinum.
Og þá mun skáldkonunni geisla gleði á brá, ef hún vekur í
erlendum brjóstum aðdáun á móðurlandi sínu og vináttu í garð
feðraþjóðar sinnar.
Þrjú Eddukvœöi. ■— Almenna bókafélagið 1959.
Þessi fallega gjafabók geymir: Þrymskviðu, Völundarkviðu
°g Völsungakviðu ina fornu, útgefnar af prófessor dr. Sigurði
Nordal (með nútíðarstafsetningu). Auk þess formála hans og
yfirlit yfir efni kviðanna. Og myndir af einstökum atriðum
kvæðanna, gerðum af Jóhanni Briem listmálara.
Or. Nordal segir m. a.: „Líklega hefur oltið á ýmsu um það,
hvort sumir hinna mestu Eddufræðinga hafa jafnframt rann-
sóknum sínum kunnað að lesa kvæðin sér til unaðar og sálu-
bótar. En þeir hafa þá tekið út laun sín með öðru móti. Hitt
er verra, ef einhverjir molar af þessum lærdómi eða vitneskjan
ein um tilveru hans fælir aðra lesendur frá kvæðunum eða villir
þeim sýn um það, hvernig og í hvaða skyni megi og helzt eigi
að lesa þau. ...“ En þau eru fyrst og fremst skáldskapur, sem
Prófessorinn mælir svo um: „í Eddukvæðunum er ekkert lág-
iendi. Þar sem þau láta minnst yfir sér eru þau háslétta. Þar
sem andagift skáldanna lyftir þeim hæst, ber hvíta tinda þeirra
við himin. Aldrei hefur íslenzk tunga að tign og fegurð komizt
nær því að vera tungumál guðanna en í frábærustu erindum
þessara kvæða.“
Þegar þess er minnzt í tilbót, að myndir Jóhann eru fagrar
og minnisstæðar, þarf ekki að efa, að þessi bók verður öllum
hærkomin, sem hana hreppa.
G.Á.