Kirkjuritið - 01.01.1960, Blaðsíða 40

34
KIRKJURITIÐ
aðeins ein leið var fær henni til bjargar — að biðja fyrir
henni af kærleika.
Og nú sagði hann við alla, sem inn komu, að loknum skrift-
um þeirra: — Ég bið yður að gera eina bón mína: Viljið þér
vera hérna enn í eina klukkustund og biðja með mér fyrir sál,
sem er í voða.
Kvöldið kom, og loks voru allir farnir, nema presturinn. í
stað þess að stefna til dyra — gekk hann upp að altarinu.
— Hún og allar hennar líkar voru einu sinni hreinar og sak-
lausar — hugsaði hann.
Og hánn kraup niður við altarið — og bað Faðirvorið — -
síðan hverja bænina af annarri.
Nóttin nálgaðist. — Það dimmdi og dynur strætisins hljóðn-
aði að mestu — kirkjuvörðurinn bjóst til að loka kirkjunni —
það var enginn inni — nema presturinn, sem enr. kraup við
altarið.
Presturinn leit um öxl: — Farið þér — ég skal loka þegar
ég fer.
Og enn kraup hann í bæn sinni.
Það var komið fram yfir miðnætti, •— þá var þögnin -— hin
djúpa kirkjuþögn — rofin. Það glamraði í marmarahellum
kirkjugólfsins undan hörðum skóhælum. — Hinn sami ilmur
og fyrr um daginn barst aftur að vitum prestsins. — Hjarta
hans fylltist gleði, — lofsöng. — En hann leit ekki um öxl —
né sagði heldur neitt, er hún kraup grátandi við hlið hans. .. .
Seinna sagði hann við manninn, sem hafði þessa sögu eftii
honum:
— Hefði ég ekki beðið fyrir henni -— og eftir henni —
hefði hún komið að læstum dyrunum — og ef til vill aldrei
komið aftur. — En nú er hún dásamleg kona.
Þessi prestur er nú einn af kunnustu mönnum vestan hafs
— biskupinn og rithöfundurinn Fulton J. Sheen.
4.
Þessi saga sýnir oss bæði niður í hyldýpið og upp í ljóshæð-
irnar. Inn í tvo heima, sem vér þekkjum líka í eigin brjósti.
Lýsir baráttunni milli ljóss og myrkurs, sem þar er oft háð.
Vér horfum einnig víða upp á þá baráttu í mannlífinu.
Þarna er fulltrúi þeirra mannvera á ferðinni, sem á enn