Kirkjuritið - 01.01.1960, Blaðsíða 42

36
KIRKJURITIÐ
Hvert væri svarið, ef dætur vorar eða synir ættu hlut að
máli? —
Eða erum vér, sem í senn þúsund ár höfum láð heiðnum
forfeðrum vorum, að þeir báru út börn sín — sjá, erum vér
ekki kristnari en það, að vér látumst hvorki sjá það né heyra,
þótt unglingarnir séu teymdir út í það, sem er þeim mörgum
sinnum verra •— og foreldrunum miklu harmsárara en dauðinn ?
Átti kannske presturinn, sem ég sagði frá —• aðeins að yppta
öxlum, er hann leit stúlkuna í kirkjuskotinu — og leiða svo
ekki meira að henni hugann? Eða gerði hann ekki rétt, er hann
bað henni bjargar? — Varð það ekki til gleði bæði á jörð og
himni? —
En ég held ekki, að Guð troði neinu í kreppta hnefa -— né
bjargi málum þeirra — sem biðja með hendur í skauti.
Bæði í eigin lífi og á öðrum sviðum verðum vér að biðja í
oröi og verki — ef Guð á að gefa oss sigur.
Þess vegna þýðir oss ekki að halda, að oss verði forðað frá
ódyggðunum — jafnvel sýkingu þjóðarstofnsins og nýju ófrelsi,
ef vér höfumst ekki að.
Hitt er svo annað mál, sem sagan sannar líka, að þegar kom-
ið er í öngþveiti og á yztu nöf og enginn mannlegur máttur
fær rönd við reist — þá getur samt Guð bjargað.
Honurn ganga þá tárin til hjarta!
5.
Hvolparnir eta þó af molum þeim, sem falla af borðum hús-
bænda sinna — sagði kanverska konan — í auðmýkt sinni —
og örvæntingu.
Hún átti hið sundurkramda hjarta — það átti stúlkan einnig
— hin vegvillta og angistarfulla.
En kanverska konan átti líka sama bænareldinn og brann í
hjarta prestsins — hún bað sem hann af öllu hjarta — og gafst
ekki upp.
Því barg hún dóttur sinni — og hann stúlkunni.
Slíkar bænir orka miklu — hver sem biður þær — já, einnig
er vér biðjum þær — verða þær heyrðar, — þessar bænir, sem
eru eins og hróp hjartans — í Jesú nafni!
Gunnar Ámason.