Kirkjuritið - 01.12.1962, Síða 4

434
KIRKJURITID
Hinn alkmini norski biskup, Eyvind Berggrav byrjaði prests-
skap sinn í litlu brauði — Hurdal í Austur-Noregi. Hann varð
strax einkar vinsæll og vel metinn í sóknum sínum og braut
upp á ýmsum nýjungum, m. a. því, að einu sinni á hverju sumri
buðu prestshjónin öllu öldruðu fólki í prestakallinu heim til
sín að Hurdal, veittu því og skemmtu því svo að þessi heimboð
voru tilhlökkunarefni gamla fólksins allt árið.
En Eyvind Berggrav var ekki lengi í Hurdal. Hans beið mik-
ill embættisframi innan kirkjunnar. Hann varð biskup á Há-
logalandi, síðar Oslóarbiskup, og jafnframt því, sem bann varð
æðsti maður kirkjunnar í landi sínu, varð hann einn fremsti
forvígismaður lútlierskrar kristni á sinni tíð.
Þegar Berggrav var orðinn gamall maður og hættur starfi,
skrifaði liann smágrein í jólaliefti safnaðarblaðsins í Hurdal.
Það var eins konar kveðja til hans fyrstu sóknarbarna. Þetta
var eitt af því síðasta, sem Berggrav skrifaði. Mánuði eftir þessi
jól var liann látinn. I þessari stuttu kveðju ritar Berggrav m. a.
á þessa leið:
Nú fer maður að eldast, varð 74 ára í haust, og nú ætti ég
greiðan aðgang og fullan rétt til að fá að vera með á gamal-
mennaskemmtunum í Hurtdal. En mér finnst ég yngjast upp
við bver jól. Þá verð ég aftur barn. Breytingin stafar af þvi,
að þá færist óróin og annirnar fjær — kyrrðin ríkir. Síðustu
jólin bef ég verið bjá Eyvindi (það var sonur bans). Þar eru
fimm börn — mikil jól —- mikil bátíð. Stundum finnst mer
pabbi og mamma vera komin og Katrín — ekki sízt Katrín (það
var kona lians, sem þá var látin), og lialda jólin með okkur.
Yngsta barnið er Eva, tveggja ára lináta. Hún er sérstaklega
góð við afa sinn og lionuin þykir líka einkar vænt um liana.
Við leikum okkur mikið saman. Við leikum engla. Það er svo
auðvelt. Það er svo stutt síðan liún var engill og ég vonast til
að verða það innan tíðar. En við eruin það ekki eins og stend-
ur. Eva liefur ekki nóga stillingu til þess, og þótt afi sé fannn
að stirðna, er of inikill órói í lionum líka.
Svo sit ég í djúpa hægindastólnum mínum og veit ekki nema
þetla verði síðustu jólin mín. Mér finnst ekkert óþekkilegt við
þá liugsun. Gömlum manni með b'fið fullt af illgresi og mörg-
um sárum, bonum gefur Guð það, sem frelsarinn liefur fyrir
liann gert. Og á móti lionum verður tekið eins og Guðs barni.