Kirkjuritið - 01.12.1962, Qupperneq 7

KIRKJURITIÐ
437
liinni skærnstu birtu. Ég fékk ofbirtu í augun, er ég horfð'i á
gamla steinolíulampann, því að nú var kominn nýr, livítur
postulínslijálmur á lampann, jólagjöf frá föft'ur mínum. Hjálm-
urinn var vígður á aðfangadagskvöld, og nú breyttist torfbærinn
í töfrahöll og Guð var gestur í bænum.
Vel man ég Hallgrím biskup, sem skírði mig, og er liann hætti
prestsstarfi 1889, héldu þeir guðsþjónustu í sameiningu, séra
Þórliallur, síðar biskup, og séra Stefán Thorarensen. Séra Jó-
hann hóf prestsstarf sitt hér 1890. Var ég fjórtán ára fermdur
af séra Jóhanni. Fjórtán árum síðar varð ég samverkamaður
lians, og vorum við samstarfandi í fjórtán ár. Naut ég föðurlegr-
ar umliyggju lians og gleymi aldrei leiðbeiningum lians, mér
til blessunar.
Ég hef hlustað á alla presta Reykjavíkur, alla þá biskupa og
presta, sem voru liér fyrir 70 árum og síðar, og þá, sem eru liér
í dag. Til gamans má ég geta þess, að ég hef hlustað á allar próf-
prédikanir, sem fluttar liafa verið í Háskólanum.
Ég á margar minningar, sem tengdar eru við helgan stað. Þar
hlustaði ég á séra Helga Hálfdanarson, er hann flutti síðustu
prédikun sína 26. maí 1892. Aldrei gleymi ég jarðarför séra
Helga. Hann var jarðsungin í janúar 1894. Þrír prestar, sem
þar fluttu ræður, höfðu sama textann: „Lífið er mér Kristur, og
dauðinn er mér ávinningur“. Hugðu margir, að það væri sam-
anborin ráð, en það var fjarri því. En í ljósi þessara orða sáu
þeir, Hallgrímur biskup, séra Þórhallur og séra Jóhann, á hvaða
grundvelli séra Helgi hafði byggt trú sína. Að lokinni athöfn-
inni í kirkjugarðinum, var aftur gengið til kirkju, og þar sungu
stúdentar og skólapiltar latneskan sálm. Man ég vel, hve hátíð-
leg þessi stund var.
Ég hef hlustað á þá, sem liafa prédikað, en ég hef einnig
hlustað á sönginn, og á þakklátar minningar um organista og
söngsveitir, og skal aldrei gleyma þeim stundum, er breytt var
samkvæmt þessum orðum: „Syngið Drottni nýjan söng“. 1
gömlu sálmabókinni minni sé ég þessi orð: „Forsöngvarinn og
fólkið anzar“.
Allir eiga að syngja með. En hve safnaðarsöngurinn eykur
hátíðina. Einu sinni var ég með föður mínum uppi á norður-
loftinu í kirkjunni. Mig langaði til að syngja, því að lagið var
svo fallegt. En við höfðum enga bók, og mér lá við að gráta.