Kirkjuritið - 01.12.1962, Side 46

476
KIRKJURITIÐ
En freistingunum var ekki þar með lokið. Við námslokin,
hélt skólastjórinn því eindregið fram, að ungi safnaðarþjónn-
inn væri alveg sérstaklega kallaður til æskulýðsstarfs. Um skeið
vissi hann ekki í hvora áttina liann átti að snúa sér. „En þá fór
ég aftur að hugsa til biluðu leiðslunnar á elliheimilinu, og ég
sá opinn veginn framundan“.
Ég rakst á hann nokkrum mánuðum síðar. Hann var þá orð-
inn aðstoðarmaður roskins sljórnanda á elliheimili. Augu lians
leiftruðu, þegar liann fór að segja mér frá því, hvernig gengi:
„Það eru áttatíu vistmenn hjá okkur, karlar og konur. Og við
liöfum gríðarstóran garð. Ég lield að við getum komið þar upp
fjöldamörgum helluborðum og liaft sessur allt í kringum þau.
Og svo er ekki loku fyrir það skotið, að unnt sé að gera nýjan
inngang, sem engin trappa liggur upp að. Þá þurfa þeir, sem
vanburða eru og í hjólastólum, ekki að bíða langtímum eftir því
að þeini sé lijálpað til að komast út og inn, því að við liöfum
í svo miklu að snúast. Nei, þá geta þeir komist þetta af eigin
ramleik. Og svo getum við h'ka kannske bráðum“ . . . þetta og
þetta, sem hann taldi upp, brennandi af áhuga.
Hann dreymdi ótal drauma gamla fólkinu til léttis og unað-
ar og brann í skinninu eftir að gera þá að veruleika.
„En ég verð annars að hiðja yður afsökunar á, að ég verð að
fara“, sagði hann allt í einu í miðri setningu. „Það er svo margt,
sem kallar að í dag. Og meðal annars ætla ég að sníkja mér út
kíkinn lians frænda míns. Hann snertir hann nefnilega aldrei
sjálfur, en ef ég fæ liann, geta margir gömlu mennirnir okkar
glatt sig við að kíkja á fuglana á morgun . . .“ — (G. Á.).
Vissulega er engin bylting, sem orðið liefur í mannfclagi, sambærileg við
þá, sem orð Jesú Krists bleypti af stokkunum. — Mark Hopkins.
Ilmur blómsins berst aldrei gegn vindi, en angan mannlegra dyggða
dreifist um allt. — Ramayane.